🌸 دخترونه حرم امام رضا علیه‌السلام🌸

🦋 #یه_صفحه_کتاب 🍃حوضِ صحنِ آزادی کلید توی در چرخید. علی در را باز کرد و مرا مشغول خواندن یادداشت‌هایش دید: عه! چه‌کار داری میکنی؟ نمیگی شاید شوهرت لای این برگه‌ها، نامه‌ی خصوصی عاشقانه‌ای، چیزی قایم کرده باشه؟! - تا دلت بخواد #عاشقانه پیدا کردم. به هیچ…

🦋

#یه_صفحه_کتاب

🍃حوضِ صحنِ آزادی

شنیدم انگار کسی می‌گوید:
"بگو دخترم گوش می‌کنم و من گریه کردم و گفتم: از عشقم به علی، از اینکه بدون علی می‌میرم، از اینکه هنوز نرفته، دلم برایش
تنگ شده. گفتم: علی کنار منه؛ اما تمام فکرش اونجاست. داره میره، نذار بره آقا جان!
انگار خودم به خودم گفتم:
حرفی نیست. رفتن و نموندن و جنگیدن
و دفاع از حرم که زوری نیست، افتخاریه،
مثل خادم‌های افتخاری حرم آقا. دور و برت
رو نگاه کن! حرم هرجا که باشد، خادم‌های افتخاری‌اش هم پیدا می‌شوند.
افتخاری، نه زوری. چه مشهد باشد، چه قُم، چه عراق، چه سوریه، چه حتی فلسطین و یمن. اصلا هر جا که مظلومی باشد، همان جا حرم است.
گریه کردم و دوباره گفتم: خب خودشون نیرو
دارند، مردم دارند، میتونند از هرکی لازمه دفاع کنند. چرا علیِ من؟ و باز خودم گفتم:
لابد نیروهاشون به قدر کفایت نیست.
مردم‌شونم که خودشون مظلومند و دربند.
دستشون کوتاهه. حتما دفاع می‌کنند اما
کفایت نمیکنه. تا بوده، همین بوده.
روش بچه شیعە‌ی علی و حسین دفاع از مظلومه. شیعه هنوز حسرت به دل کربلاست.
خودت کم پای نوحه خونیِ " کُلُّ یَومٍ عاشوراءِ وَ کُلُّ اَرضٍ کَربَلا " گریه کردی؟
خودم هم از پس خودم برنمی‌آمدم.
پا شدم که بروم به ضریح بچسبم و باز با آقا حرف بزنم که خودم دوباره به خودم گفتم:
صبر کن! مظلوم اگه پشت مظلوم درنیاد،
ظالم جری‌تر میشه و پاش رو درازتر میکنه.
دیروز فلسطین، امروز عراق و سوریه، فردا
خدا میدونه کجا!
اصلا اگه از همون اول پشت علی بن ابیطالب خالی نمیشد و مردم پشت به پشتش می‌ایستادند، زهرای علی پشت در خونه شهید نمی‌شد... ولی خدا، علی و حسن و حسین...
صدای گریه‌ام بلند شد. برای حسین، ولـی الله گریه می‌کردم.
آمده بودم آقا را واسطه کنم تا علی منصرف شود و نرود، انگار آقا خودم را واسطه کرد که راضی شوم علی برود! خواستم بروم، سلامم را هم دادم اما چند قدم به عقب برگشتم و گفتم آقا باشه قبول مانع رفتن علی نمی‌شم..
اما شرط دارم: علی شهید یا اسیر نشه... شما رو به جان ج...
خواستم به جان جوادش قسمش بدهم؛ اما
دلم نیامد. دستم روی سینه‌ام بـود. خم شده
بودم، گریه می‌کردم، دلم نمی‌خواست قد راست کنم؛ اما آرام بودم، آرام و مطمئن از اینکه علی شهید نمی‌شود؛ حتی اگر برود.
برگشتم خانه، منتظر علی ماندم، صدای
دسته‌ کلیدش را که شنیدم، سریع بلند شدم و در را باز کردم: سلام بر علی بن حاج عباس!
- السلام علیک یا همسر! خسته نباشی.
علی سعی می‌کرد تعجبش را از این دگرگونی
عجیب حال و هـوای من و خانه پنهان کند؛ اما خوشحالی‌اش را نه! می‌خواست ببینم که چقدر با خنده‌هایم خوشحال می‌شود و البته که من خودم می‌دانستم.
یک سینی چای دونفره و یک قندان نقره‌ای
قشنگ بــا نگین‌هـای فیروزه‌ای کــه سوغات
اصفهان بود و مادر علی برایم آورده بود را آماده کردم تا ببرم برای رفع خستگی‌های علی.
چند روزی بود سستی و بی‌حالی مهمان وجودم بود.

📚 برگی از کتاب قلب صبور
🔸بخشی از زندگی پرافتخار حضرت زینب (س) و خاطرات همسران و مادران شهدای مدافع حرم

🧕کانال دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊 ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ 🖤 ━┛

Please open Telegram to view this post