#چند_دقیقه_مطالعه

🍃«بخش ششم»

🌷وقتی علی‌اکبر آمد، میوهٔ بهانه چیده شد و همه موانع برچیده.
حسینِ کوچکِ همیشه در آغوش تو بود و تو می‌توانستی تمامی احساسات حسین طلبانه‌ات را نثارش کنی.

🌷از آن پس هرگاه دلت برای حسین تنگ می‌شد، بوسه بر گونه‌های علی‌اکبر می‌زدی.
هرگاه آتش عشق حسین در وجودت زبانه می‌کشید، چنگ بر دامان عاطفه علی‌اکبر می‌زدی.

🌷از آن پس علی‌اکبر بود و دامان مهر تو، علی‌اکبر بود و دست‌های نوازش تو، علی‌اکبر بود و نگاه‌های پرستش تو ... حسین بود و ادراک عاطفه تو

و اکنون نیز حسین بهتر از هر کس این رابطه را می‌فهمد و عمقِ تعزیت تو را درک می‌کند.

دلت می‌خواهد که طاقت بیاوری، صبوری کنی و حتی به حسین دلداری بدهی.
اما چگونه؟ با این قامت شکسته که نمی‌توان خیمهٔ وجود حسین را عمود شد!
با این دل گداخته که نمی‌توان بر جگر حسین مرهم گذاشت!

اکنون صاحبِ عزا تویی. چگونه به تسلای حسین برخیزی؟

نیازی نیست زینب! این را هم حسین خوب می‌فهمد.

🌷وقتی پیکر پاره‌پاره علی‌اکبر به نزدیکی خیمه‌ها می‌رسد و وقتی تو شیون‌کنان و صیحه‌زنان خودت را از خیمه بیرون می‌اندازی، وقتی به پهنای صورت اشک می‌ریزی و روی به ناخن می‌خراشی و وقتی تا رسیدن به پیکر علی چند بار زمین می‌خوری و برمی‌خیزی، و وقتی خودت را به روی پیکر علی‌اکبر می‌اندازی، حسین فریاد می‌زند که: «زینب را دریابید.»

حسینی که خود قامتش در این عزا شکسته است و پشتش دوتا شده است حسینی که غم عالم بر دلش نشسته است و جهان پیش چشمان اشکبارش تیره و تار شده است حسینی که خود بر بلندترین نقطه عزا ایستاده است فقط نگران حال توست و به دیگران نهیب می‌زند که زینب را دریابید هم الان است که قالب تهی کند و کبوتر جان از قفس تنش بگریزد.

📗منبع: کتاب آفتاب در حجاب/ سیدمهدی شجاعی/ ص ۴۶، ۴۷

🧕کانال #دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ 🖤  ━┛