داستان خلاقانه

-شبه هنرمند چون هیچ هنری ندارد، هنرمند واقعی را با آن هیچ مناسبتی نیست.
-شبه هنرمند یک یا دو زبان فرنگی را درست یا نادرست یاد گرفته و نام عده ای از مکاتب هنری غرب را که اصلا ربطی به ما ندارد، به خاطر سپرده و هرجا و هر موقعیتی پیش بیاید، با کلمات قلنبه و سلنبه و زبان یاجوج و ماجوج و آلوده به لغات فرنگی به اظهار نظر میپردازد.
-شبه هنرمند از آن که در فلان کشور اروپایی ول گشته، داد سخن میدهد.
-موسیقی ملی و فولکلوریک مملکت خودمان را به کلی نادیده میگیرد ولی اصلا و ابدا اعتراضی به دلقکهایی مثل گوگوش ها و ستارها ندارد.
-شبه هنرمند ریشه در خارج از وطن خود دارد.
-بدتر از همه، بازی کردنشان با مذهب و اسطوره های مذهبی است. نه که هیچ بینشی نسبت به این مسائل از هیچ زاویه ای ندارند، همه چیز را سهل و ساده میگیرند. واقعه ی کربلا را با ماجراهای پایین تنه ای به هم می آمیزند که مثلا تئاترشان را پر کنند.
-برای شبه هنرمند موضوع و سوژه اصلا مهم نیست.آنها حرفی ندارند که بگویند. با پرت و پلا گویی، جاهای خالی را پر میکنند.
به این ترتیب عاقبت به فرمالیست پناه میبرند. تا آنجا پیش میروند که پرت و پلا نویسی را اوج کار خود میدانند.
-شبه هنرمند نقش خود را جهان وطنی میداند. غافل از اینکه هیچ هنرمندی تا از مسائل محیط خود مایه نگیرد نمیتواند جهانی شود.
-شبه هنرمند به کلیات میپردازد. به این ترتیب آرزویش این است که کارش در بیرون از کشور عرضه شود.
-اگر کتابش فروش نرفت میگوید مردم نمیفهمند. اگر نمایشنامه یا فیلمش با بی توجهی و خشم ملت مواجه شد باز مردم گناهکارند که ظرافت روح لطیف وایشان و آثارشان را اصلا متوجه نمیشوند.
-انگ نفهمی مردم تنها اسلحه ای است که در تمام صحنه های دفاعی به کار میبرند.
-شبه هنرمند گرفتار تنبلی ذهنی کامل است.
-شبه هنرمند زاییده ی سانسور و ممیزی است.
-در مقابل محمد قاضی و به آذین و دانشور و گلشیری، ده ها پاورقی نویس و شعرقصه نویس و مترجم کذایی را که برای مطبوعات مبتذل خوراک تهیه میکنند را علم میکنند. ......

از سخنرانی "غلامحسین ساعدی" در استیتو شعر گوته سال 1356

@dastankhallagh

538 viewsedited 15:57