من بی‌خود و تو بی‌خود، ما را کی بَرَد خانه؟
من چند تو را گفتم: «کم خور دو سه پیمانه؟»

در شهر یکی کس را، هُشیار نمی‌بینم
هر یک بَتَر از دیگر، شوریده و دیوانه

جانا! به خرابات آ، تا لَذّتِ جان بینی
جان را چه خوشی باشد، بی‌صحبتِ جانانه؟
…

🍷 یا حضـرت مـولانــا

💎 @danagem

🌈 راز قدرت رها کردن

چیزی که هیچ‌کس درباره‌ی "رها کردن" نمی‌گه...
ما همیشه یاد گرفتیم "درستش کنیم"، "کنترل کنیم"، "واکنش نشون بدیم"...
اما واقعاً آرامش، وضوح و قدرت واقعی از کجا میاد؟
از رها کردن. از اعتماد. از ساکت شدن.
توی این ویدیو با هم می‌فهمیم چرا وقتی دست از چنگ زدن برمی‌داریم، همه‌چیز شروع می‌کنه به حرکت به‌سمتِ ما...
هر چی کمتر فشار بیاری، زندگی بیشتر باهات هم‌راستا می‌شه …

✅ پیشنهاد می‌کنم مشاهده فرمایید

🎭 #کلیپ
💎 @danagem

🔤🔤🔤🔤🔤🔤🔤

می گویند اولین غزلی را كه جناب خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی رحمة الله سروده است ، غزل ذیل بوده است :

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر آن ظلمت شب،آب حیاتم دادند

بی خود از شعشعه ی پرتو ذاتم كردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارك سحری بود و چه فرخنده شبی!
آن شب قدر، كه این تازه براتم دادند

چون من از عشق رخش بی خود و حیران گشتم
خبر از واقعه ی لات و مَناتم دادند

من اگر كامروا گشتم و خوشدل، چه عجب؟
مستحق بودم و اینها به زكاتم دادند

بعد از این روی من و آینه ی حسن نگار
كه در آنجا خبر از جلوه ی ذاتم دادند

این همه شهد و شكر كز سخنم می‌ریزد
اجر صبری است كز آن شاخ نباتم دادند

هاتف آن روز به من مژده ی این دولت داد
كه بر آن جور و جفا صبر و ثباتم دادند

كیمیایی است عجب بندگی پیر مغان
خاك او گشتم و چندین درجاتم دادند

همت پیر مغان و نفس رندان بود
كه ز بند غم ایام نجاتم دادند

شِكَرِ شُكْر به شكرانه بیفشان حافظ!
كه نگار خوش شیرین حركاتم دادند

🤲 یا حضرت حافظ

🧲 @danagem