رنج ما را دو تکه می‌کند !
وقتی کسی‌که رنج‌ می‌کشد، می‌گوید :
«خوبم ، خوبم ...» !
به این دلیل نیست که حالش خوب است، برای این است که خودِ درونش به خودِ بیرونش فرمان داده که واژه‌ی «خوبم» را به زبان بیاورد !
او حتی گاهی‌اوقات اشتباهی می‌گوید :
«خوبیم !»
دیگران فکر می‌کنند که خودش و اطرافیانش را می‌گوید، ولی این‌طور نیست. او دو تکه‌ی خودش را می‌گوید، خودِ آسیب‌دیده و خودِ نماینده‌اش ... نماینده‌ای که برای مصرف عمومی مناسب است !
رنج، یک زن را دو تکه می‌کند تا کسی را داشته باشد که برایش درد‌و‌دل کند، کسی‌که در دلِ تاریکی کنار او بنشیند، حتا وقتی دیگران ـ همگی ـ تنهایش بگذارند.


✍ گلنن دویل‌ملتن

#دل_و_جانتان_لبریز_از_هوای_شاعرانه_های_پائیزی