“Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.”

Şeker Portakalı, José Mauro de Vasconcelos

Sevdiğiniz bir kitap, sevdiğiniz bir yazar olsun
Bugün alıntılar sizden olsun;

ne alemdesin yaşama sevincim benim

Ama bunların hepsi çok önceydi, gençliğin bu çağında insan her gördüğü adama candan bağlanır, her rastladığı kadına âşık olur, hemen evlenmeye kalkar, bazen de evlenip ömrü boyunca pişmanlık çeker. O mutlu yıllarda Oblomov da güzel kadınlardan içli, tatlı, hatta arzulu bakışlar, vaatli gülümsemeler, ucuz birkaç öpücük elde etmiş, gözyaşlarına varan bir coşkunlukla sıktığı eller olmuştu. Ama İlya İlyiç hiçbir zaman güzel kadınlara tutulmamış, sürekli olarak hiçbir kadının esiri ya da hayranı olmamıştı. Bunun nedeni de, daha çok, böyle bir bağlanmanın doğuracağı zahmetler, külfetlerdi. Oblomov kadınları uzaktan sevmekle yetinirdi. Bir tanışıklığı birkaç gün sürdürüp de kendini âşık sandığı zamanlar pek azdı; aşk serüvenleri hiçbir zaman tutku haline gelmiyordu. Sevgisi daha başlarken bitiyor ve bir okul çocuğunun aşkı gibi, masum, temiz ve basit bir halde kalıyordu.

Oblomov, İvan Gonçarov

İnsana en çok şiir yakışıyor,
Sonra yeryüzüne yağmur,
Gökyüzüne mavi...
Ve en çok insana vefa yakışıyor,
Yüreğe sevda,
Gözlere haya...
Ve en çok yaşamak yakışıyor,
İnsanca, sevdaca, duruca

Belki yine gelirim, Ahmet Telli

"Rahatım bozulsun diye okudum. Bana bir şekilde eziyet çektirmeyen yazar ilgimi çekmez." diyor Emil Michel Cioran

Aynı zamanda Çürümenin Kitabı ve Doğmuş Olmanın Sakıncası Üzerine kitaplarının yazarı kendisi.
Peki sizlere bir şekilde eziyet çektiren uykunuzu kaçıran uzun uzun düşündüren bir kitap yahut kitaplar var mı, bizimle paylaşır mısınız? 🙃

Konuşanların sırrı yoktur. Ve hepimiz konuşuruz, kendimize ihanet eder, kalbimizi teşhir ederiz; her birimiz dile gelmezliğin celladıyızdır; her birimiz sırları, en başta da kendi sırlarımızı yok etmek için yırtınırız.

Çürümenin Kitabı, Emil Michel Cioran

Gün batımı kaybolduğu için sevilir. Çiçekler solduğu için sevilir. Bahçedeki köpekler ve mutfaktaki kediler, yakında gitmeleri gerektiği için sevilir. Başka sebepler de vardır tabii, ama sabah sefalarının ve öğleden sonra gülücüklerinin kalbinde bir veda vaadi yatar. Yaşlı bir köpeğin gri burnunda hoşça kal yazar. Eski dostların yorgun yüzlerinden, dönüşü olmayan uzun yolculuklar okunur.

Topraktan Dönenler, Ray Bradbury

+Mutsuzum
-Cidden mi, ne zamandır?
+Unutmuşum

Godot'yu Beklerken, Samuel Beckett

Ve yanılmıyorsam yalnız insanların,
Kahvaltı edip ağladıkları pazar sabahları yokmuş o zaman.
Mesela o zamanlar
Mutsuz olduğunda insanlar,
Yok olurmuş bazı dakikalar…

Ah'lar Ağacı, Didem Madak

Gidersen yıkılır bu kent diye bir kitap var, Ahmet Telli'nin şiir kitabı.
Alıntıya ihtiyaç var mı?

-Yazarım sana.

+Yazma. O zaman bekliyor insan. Buraya çok az insan geliyor, çok insan gidiyor. Kalan da bekliyor ama bazen çok uzun bekliyor. Yani hani mesela zannediyorsun ki, bi yoldan birisi gelecek. boş, uzun bi yol. Devamlı ona bakıyorsun. Sonra kimse gelmiyor.

Yazma.

Sen benim yıllarımı almışsın da ben senin hayatından iki günde çıkmışım gibi

Ağlamıyordum, ama yüreğimin üstünde taş gibi ağır bir şey vardı."

İlkgençlik, Lev Tolstoy

“Tesadüflere ihtiyaç var, plansız ve zamansız gelen güzelliklere...” (Şeker Portakalı)

Ben az konuşan çok yorulan biriyim
şarabı helvayla içmeyi severim
hiç namaz kılmadım şimdiye kadar
annemi ve allahı da çok severim
annem de allahı çok sever
biz bütün aile zaten biraz,
allahı da kedileri de çok severiz.

Merhaba Canım/Arkadaş Zekai Özger

''Kötü günlerin iyi tarafları da vardır. İnsanları tanırsın, özellikle yanında sandıklarını.''

Haruki Murakami

Victor Hugo, Sefiller kitabını şöyle bitiriyor:

“Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.”

“O mucize asla olmayacak”