Bu başlangıç daha.
Daha neler gelecek başımıza.
Daha neler,neler,neler de neler!

İnce Memed 2, Yaşar Kemal

Ve ben bütün yapraklarımı döküyorken şimdi Eylül diyorsun, tam da orda başlıyor ayrılık.

Çocuksun Sen, Ahmet Telli

Sevgilim sabahın erkenini seviyor. Ben geceyi ve esmerliğini onun.

O dorukları seviyor, korkuyor bundan. Ben rüzgârla buluşan tepeyi, tuhaflığı.

Ona bir yeşil gülümsüyor,

ben, hayatı delice sevdiysem nasıl, diyorum, seni de öyle.

O kendi boşluğunda oyalanan günlerde canı sıkılan bir çocuk gibi uyuyor, ben göğe bakıyorum geceden.

Kendi çukurunu bulmuş deniz gibiyim diyorum, yanında, o sabahları eğilip öpüyor denizi.

Tasalanma.
"Yok, diyor, ne tasası, ömür kısa, yol uzun. Nasılsa sonunda yine buluşacağız. Nasıl? Eh, diyor. Her pamuk yorganın da kendine göre bir ömrü var. Bir gün, yaşımız elverince, gözümüzde fer, dizimizde derman kalmayınca, bizi de yavaşça kara toprağa koyacaklar. Anlıyorum. Sen de dünyaya kazık kakacak değilsin, günün birinde seni de kefenleyip gömecekler. O zaman buluşuruz."

Bu Böyledir, Mustafa Kutlu

Dünya belki bizi bağrına hiç basmayacak.
Ama biz yaşayacağız.
Seveceğiz
Özleyeceğiz

şimdi iki yabancıyız ama ellerini çenene koyup beni izlemişliğinde var

Sıklıkla yaşadığını değil, sadece var olduğunu hissediyor; kendisi günleri geçirmiyor da günler onun üstünden geçiyor. Ama bunun için kendini cezalandırmıyor; var olmak bile yeterince zor zaten.

Değersiz Bir Hayat, Hanya Yanagihara

Sana bir şey olsa haberi olmayacak insanları taşıyorsun içinde, sana bir şey olmasın diye içi titreyenler varken. Başka evlerin ışıklarına dalmışsın, karanlığın bundan. Birilerine özenirken senin güzelliğin kırılıyor aynada, tüm ağrın ondan.

umut güner

ŞAMPİYONUZZZZZZZ! 🇹🇷

Bana göre, insan dehasının günler, haftalar veya yıllar içerisinde yarattığı bir şeyi kaybetmekle doğanın binyıllar içerisinde yarattığı bir şeyi kaybetmek arasında temel bir fark vardır. Her ikisi de feci bir kayıp olacaktır ancak türlerin kaybı ile insan eliyle yapılmış eserlerin kaybını karşılaştırmak, insan yaratıcılığını doğanın yaratıcılığına denk görmek, karşı karşıya olduğumuz durumun vahametini yansıtmaz. Ben, zaman zaman duyduğumuz başka bir analojiyi tercih ediyorum: Müdahale etme gücüne sahip olduğumuz halde türlerin yok olmasına göz yummak, tam kitap okumayı öğrendiğimiz anda kütüphanenin yanmasını izlemeye benzer. Bu, dünyamızla ilgili verilerin heba olması ve bilgilerin kaybedilmesi anlamına gelir. Türleri kaybetmek, geçmişi daha iyi anlama fırsatınin heba olmasıdır; oysa geçmişi anlamak, geleceği yönetmek için elzemdir. Ginkgoyu ve diğer türleri korumak kendi kökenlerimiz, kendi tarihimiz ve bir parçası olduğumuz biyolojik ve jeolojik sistemlerin tarihi ile ilgili verileri korumaktır. Yok oluş, dünyamızın ve onun içindeki her şeyin nasıl meydana geldiğini gösteren kanıtları imha eder.

Ginkgo: Zamanın Unuttuğu Ağaç, Peter Crane

"Madem ki kişi dünyaya atılmıştır, kendi başına bırakılmıştır, öyleyse yaptıklarından sorumludur. Nitekim o, kendini nasıl kurarsa öyle olacaktır. Tasarılarına, seçmelerine, eylemlerine göre varlığına bir öz kazandıracaktır. Edimleriyle kendini gerçekleştirecektir.. Gerçekleştirmelidir.."

Varoluşçuluk, Jean-Paul Sartre

Bitlisli Stalin'den muhteşem kitap yorumu:

İnsan, dünyanın en muhteşem manzarasına bile bir süre sonra alışıyor. Hayran olduğun insanın sende hayranlık yaratan özelliği daha sonra onun en itici yanı oluveriyor. İnsan, bütün canlılar arasında alışkanlık sorunu yaşayan tek tür!

Toprak, Buket Uzuner

Erkeklerin, duygusal anlamda hayatlarına devam edebil­meleri için kadınlara ihtiyacı var. Bizim onayımız, desteğimiz ve cesaretlendirmemiz kendilerinden emin yaşamalarını sağlı­yor. Kadınların ilgisi ve sağladıkları rahatlık, yaşamlarındaki erkeklerin güvende olduklarını ve destek aldıklarını hissetme­lerine yardım ediyor.

Divanımdaki Erkekler, Brandy Engler

“Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.”

Şeker Portakalı, José Mauro de Vasconcelos

Sevdiğiniz bir kitap, sevdiğiniz bir yazar olsun
Bugün alıntılar sizden olsun;

ne alemdesin yaşama sevincim benim

Ama bunların hepsi çok önceydi, gençliğin bu çağında insan her gördüğü adama candan bağlanır, her rastladığı kadına âşık olur, hemen evlenmeye kalkar, bazen de evlenip ömrü boyunca pişmanlık çeker. O mutlu yıllarda Oblomov da güzel kadınlardan içli, tatlı, hatta arzulu bakışlar, vaatli gülümsemeler, ucuz birkaç öpücük elde etmiş, gözyaşlarına varan bir coşkunlukla sıktığı eller olmuştu. Ama İlya İlyiç hiçbir zaman güzel kadınlara tutulmamış, sürekli olarak hiçbir kadının esiri ya da hayranı olmamıştı. Bunun nedeni de, daha çok, böyle bir bağlanmanın doğuracağı zahmetler, külfetlerdi. Oblomov kadınları uzaktan sevmekle yetinirdi. Bir tanışıklığı birkaç gün sürdürüp de kendini âşık sandığı zamanlar pek azdı; aşk serüvenleri hiçbir zaman tutku haline gelmiyordu. Sevgisi daha başlarken bitiyor ve bir okul çocuğunun aşkı gibi, masum, temiz ve basit bir halde kalıyordu.

Oblomov, İvan Gonçarov

İnsana en çok şiir yakışıyor,
Sonra yeryüzüne yağmur,
Gökyüzüne mavi...
Ve en çok insana vefa yakışıyor,
Yüreğe sevda,
Gözlere haya...
Ve en çok yaşamak yakışıyor,
İnsanca, sevdaca, duruca

Belki yine gelirim, Ahmet Telli