📌تنها درمان ویروس کرونا همبستگی است

✍نویسنده: جودیت بریتون پردی
مترجم: کوکب ستاری

ما در جهانی با ارتباطات درونی درهم تنیده زندگی می کنیم که در آن گزندی به یک تن، به راستی گزندی به همه است. ما باید با همبستگی با ویروس کورونا مقابله کنیم و برای جامعه ای بجنگیم که در آن سلامتی همگان مهم تر از سود عده ای اندک باشد.
بیماری­های همه­ گیر شعار همبستگی را به یک ضرورت واقعی بدل می کنند: آسیب به یک نفر، آسیب به همه است. از همین روست که شیوع بیماری­های همه­ گیر این آرزوی ناشایست را رواج می دهد که فرد خود را از شبکه وابستگی­های متقابلش خارج کند و به تنهایی گلیمش را از آب بیرون بکشد.
ویروس کرونا به منطق این جهان وضوح می بخشد که در آن واقعیت مادیِ وابستگیِ متقابلِ شدید با شکلی از نظام­های سیاسی و اخلاقی ترکیب شده که مردم را رها می­کند  تا از خودشان مراقبت کنند. ما به شدت در برابر بیماری­های واگیردار آسیب پذیر هستیم چرا که همه به هم متصلیم – سر کار، در اتوبوس، در مترو، در مدرسه، در مغازه و در شبکه تحویل خواروبار[1].از طرفی چون از لحاظ اخلاقی منزوی شده­ ایم و به ما گفته شده است که خودمان باید از پس خود برآییم، برنامه بقایمان را خانه به خانه و آپارتمان به آپارتمان طرح کرده­ ایم و سعی می­کنیم برای خودمان به مقدار کافی غذای کنسروی و یخ زده و دارو و مواد ضدعفونی ذخیره کنیم تا بتوانیم پیوندهایمان را قطع کنیم و در خودمان فرو برویم.
تقلای فعلی آشکار کننده نظامی طبقاتی است که در آن یکی از نشانه­ های نسبی وضعیت فرد، قدرت عقب نشستن است. اگر صاحب ثروتید یا از نهادی که برایتان ارزشی قائل است حقوق دریافت می کنید و اگر در خانه فضای کافی دارید ممکن است بتوانید ترفند اساساً پوچ ایزوله کردن خودتان در خانه برای چند ماه را به کار بگیرید و در همان حال از شبکه جهانی کالاهایی که در وبسایت­های «کاستکو» و«تریدر جو» [2]ویترین شده اند استفاده کنید.
اما برای نزدیک به پنجاه درصد جمعیت این کشور که هیچ پس ­اندازی ندارند و با حقوق سر برج روزگارشان را می­گذرانند یا در آپارتمان­های خیلی کوچک با ذخیره غذایی اندک زندگی می­کنند و یا به طور روزانه در تب و تابند تا شغلی پیدا کنند، این راه حل اساساً غیرممکن است.

@bidarzani
kollective.works
https://telegra.ph/CSOLIDRT-03-15

🎙گفت‌وگو با دکتر فریبرز رئیس‌دانا

🔘 قصه ما قصه‌ بیداری است

📝 الناز انصاری

👈🏾 موضوع این مصاحبه «حق تشکل‌یابی و سازماندهی تشکل‌های دموکراتیک» بود. این یکی از دغدغه‌های دکتر رئیس دانا بود و ما برای تکمیل پروژه‌ای با همین موضوع در حوزه زنان به سراغش رفتیم. پیش از مصاحبه با شادی از جدال پیروزمندانه‌اش با سرطان می‌گفت. در شش روزی که در بیمارستان بستری بود هر روز صدایش را می‌شنیدم: «من سرطان را شکست داده‌ام».

🔻یک سازماندهی برای این است که از رنج‌ها و دردهایی که به انسان تحمیل می‌شود بکاهد ولی به همان اندازه هم سازماندهی در دست قدرت‌ها و ستمگران که قرار می‌گیرد برای این است بهره‌کشی را راحت‌تر کند. بنابراین سازماندهی به عنوان یک اصل و حق بشری مطرح می‌شود و صاحبان قدرت نیز به قدرت آن واقف هستند و طبیعی است که مانع هر شکلی از سازماندهی و تشکل‌یابی شوند.

◾مبارزان ما فرزندان همین کارگران هستند این خانواده‌های تهی‌دستان هستند که دارند در این معادلات له می‌شوند. این فرودستان هستند که دارند مقابل چشم ما نابود می‌شوند. قلبی اگر در سینه داشته باشی می‌بینی این را. اگر ندیده بودیم که پس این هزینه‌ها چیست که بچه‌های چپ دارند می‌دهند؟ ما بر لبه تیغ حرکت می‌کنیم اما این گذرگاه را باید برویم. این پل صراط سیاسی ماست و باید از این به سلامت عبور کنیم.

منبع: میدان

در #میدان بخوانید👇🏾

📌http://medn.me/cg
@bidarzani

معرفی کتاب یک زن/ زندگینامه کامیل کلودل

اگه می‌خواید چندساعتی از دنیای خبرها دور باشید زندگینامه عجیب کامیل کلودل شاید گزینه خوبی باشه

کامیل کلودل مجسمه‌ساز نابغه‌ای بود که 30 سال تلاش کرد به عنوان یک مجسمه ساز شناخته بشه. نه به عنوان یک مجسمه ساز زن، نه به عنوان معشوقه آگوست رودن، مجسمه ساز مشهور تاریخ، نه به عنوان خواهر پل کلودل، نویسنده فرانسوی

کامیل 30 سال آخر زندگیش را در تیمارستان گذراند، هیچ اثری خلق نکرد و در قبری بی‌نام به خاک سپرده شد

سال‌ها بعد از مرگش هنرشناسان به نبوغ او پی بردند و کتاب‌ها و فیلم‌های زیادی براساس زندگی او منتشر و ساخته شد

یکی از این کتاب‌ها، یک زن نوشته آن دلبه است. کتاب، داستان زندگی کامیل را از کودکی تا زمان مرگ روایت می‌کنه و به بخش‌هایی از نامه‌های کامیل در تیمارستان به برادرش پل اشاره می‌کنه. کتاب را هستی بحرینی ترجمه و انتشارات نیلوفر منتشر کرده.

@bidarzani
https://t.me/Tasteofberry/46

🔻یاسمن دادور، مددکار اجتماعی و فعال حوزه کودکان، در گفت‌و‌گو بااعتماد آنلاین:

🔹با کودکان‌تان در تعطیلات عید بذر بکارید و تمرین صبوری کنید

🔹 درس، نظم و برنامه‌ریزی در روزهای تعطیلات و شیوع کرونا فراموش نشود

🔹والدینی با روان آرام می‌توانند از فرزندان خود محافظت کنند

این مطلب را #اینجا_بخوانیم👇

https://etemadonline.com/content/392515
@bidarzani

کرونا به آسیب‌پذیرترین مردم جهان بیش از همه آسیب می‌زند

غزه، شمال غربی سوریه، یمن، اردوگاه‌های پناهندگان در یونان و بنگلادش و لیبی و ایران و افغانستان: اگر کرونا در آنها شیوع یابد، فاجعه رخ خواهد داد.


تا کنون موارد مثبت اندکی از بیماری کرونا در کمپ‌های آوارگان روهینگیا در مرز بنگلادش و میانمار، یا اردوگاه‌های پرجمعیت مهاجران رهاشده در یونان ثبت شده است. اما این واقعیت ابداً جای خوشحالی ندارد. شمار کمی از این سکونت‌گاه‌ها امکانات تست کرونا دارند.


خبرنگاران واشنگتن‌پست درباره سوریه چنین گزارش می‌دهند:
«سوریه جنگ‌زده شاید بزرگ‌ترین مایه نگرانی است، به‌ویژه شمال غربی کشور که نبرد بین نیروهای دولتی و شورشیان علی‌رغم یک آتش‌بس شکننده ادامه دارد. نزدیک به چهار میلیون تن که اغلب‌شان را آوارگان دیگر نقاط کشور تشکیل می‌دهند، در قلمروی باریکی در امتداد مرز ترکیه در ازدحام کنار یکدیگرند. آنجا حتی غزه را هم در فهرست پرتراکم‌ترین منطقه به لحاظ جمعیت در خاورمیانه پشت سر گذاشته است.»

ادامه مطلب⬇️

@bidarzani
https://t.me/iv?url=https://www.radiozamaneh.com/495611&rhash=eec6b76cb50965

زنانی که تنها زندگی می‌کنند 🔻

📷 آنیا ۳۵ سال دارد. اهل بجنورد است و در رشته‌ی طراحی داخلی تحصیل کرده است. در ۲۲ سالگی با مردی از اقوام دورش ازدواج کرد و بعد از مدتی متوجه شد که همسرش مبتلا به وسواس فکری شدید است. با هم برای درمان همسر و ادامه‌ی تحصیل به سیدنی رفتند اما کم‌کم ادامه‌ی زندگی با همسرش آن‌قدر دشوار شد که بعد از پنج سال، زندگی مشترک را ترک کرد. مدتی تنها در سیدنی زندگی کرد تا بالاخره به ایران بازگشت. شغلی در تهران پیدا کرد و به‌رغم مخالفت‌های پدر و مادرش ۸ سال است که تنها زندگی می‌کند. چند بار مجبور به ترک محیط‌های کاری شده است، چون همکارانش با زنان رفتارهای نامناسبی داشته‌اند. آنیا اکنون در تهران در یک مهد کودک کار می‌کند. با یک دوست که او هم بعد از سختی‌های زیاد متارکه کرده، هم‌خانه شده است. آنیا با ورزش و تمرین‌ تزکیه‌ی ذهن سعی می‌کند که آرامش و بردباری بیشتری پیدا کند.

📷 سایه ۳۹ سال دارد، اهل اراک است، و در رشته‌ی عکاسی دانشگاه هنر تهران درس خوانده است. به کار روزنامه‌نگاری و نوشتن مشغول است، و مجموعه‌ای چاپ شده و چند داستان ناتمام دارد. او بعد از مهاجرت به تهران چند سال تنها زندگی کرد، و بعد از این که خانواده‌اش به تهران آمدند، دوباره به درون زندگی خانوادگی رفت. پس از ده سال تصمیم گرفت که مستقل شود، و به‌رغم مخالفت پدرش، خانه‌ای برای خود اجاره کرد. سایه‌ی سنگین نارضایتی پدرش همیشه روی سر اوست. سایه فکر می‌کند که زندگی با خانواده او را از بسیاری مهارت‌هایی که قبلاً داشت، دور کرده بود. اما تنها زندگی کردن هم برای او کار ساده‌ای نیست. سایه زندگی با خانواده را دوست دارد اما نه به بهای از بین رفتن آزادی‌های کوچکی که دارد. به نظر او داشتن رابطه‌‌ای درست، در شرایط کنونی سخت‌ترین کار است و از آن سخت‌تر اعتماد به آدم‌ها است. نوشتن مهم‌ترین دغدغه‌ی اوست، چون فکر می‌کند که از این طریق می‌تواند با دنیا حرف بزند.

@bidarzani
@NashrAasoo
https://t.me/NashrAasoo/4330

‏زن سیل زده در ‎زهکلوت :
«اینجا هیچکس نیست.»

نه دولت، نه مسئول، نه ...
هیچکس حتی صدایشان را هم نمی‌شنود.

#توییت_خوان
#سیل

@bidarzani
https://twitter.com/AdelBarkam/status/1242750044828315649?s=09

٨٠ مورد نقض حقوق زنان در کردستان ایران در سال ١٣٩٨



آژانس خبررسانی کُردپا، در یک گزارش تحلیلی _آماری، موارد نقض حقوق  و وضعیت زنان کُرد در سال ١٣٩٨ در کردستان ایران را ارائه می‌دهد.
در این گزارش به ٨٠ مورد نقض حقوق زنان کُرد در ایران اشاره شده است که مواردی از جمله بازداشت، محکومیت به زندان و دیگر احکام، احضار به اداره اطلاعات و دادگاه‌ها، وضعیت زندانیان سیاسی زن، احکام اعدام و شلاق، کشته، زخمی و مورد ضرب وشتم قرار گرفتن توسط نیروهای امنیتی و نظامی و مرگ بر اثر سهل‌انگاری پزشکی را شامل می‌شود.
این گزارش با استناد به آمار به ثبت رسیده توسط " مرکز آمار آژانس خبررسانی کُردپا" منتشر می‌گردد.
با توجه به نبود هیچ آماری دقیقی از وضعیت زنان در ایران و علی‌خصوص وجود فضای امنیتی در کردستان ایران این آمار بسیار بالاتر از این می‌باشد و این گزارش تنها به مجموع مواری از نقض حقوق زنان کُرد اشاره دارد که  در رسانه‌های معتبر رسانه‌ای شده‌اند.


@bidarzani
https://kurdpa.net/fa/news/%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%BE%D8%A7-%D9%85%D9%88%D8%B1%D8%AF-%D9%86%D9%82%D8%B6-%D8%AD%D9%82%D9%88%D9%82-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%84

درد مشترکِ لذت سرکوب‌شده‌ی زنان 🔻

🙋🏻‍♀️ مستند «لذت زنانه» برنده‌ی جوایز متعدد بین‌المللی، از جمله جشنواره‌ی لوکارنو، شده است. در مراسم نمایش این مستند در شهر واشنگتن دی‌سی، با باربارا میلر، کارگردان این مستند، به گپ‌وگفت نشستم. میلر می‌گوید در این سال‌هایی که مستند می‌سازد و به گوشه‌وکنار دنیا سفر می‌کند، همیشه پس ذهن‌اش این دغدغه بوده که چطور به‌رغم این‌که در قرن بیست‌و‌یکم زندگی ‌می‌کنیم، هنوز در سراسر جهان زن‌ها وقتی نوبت به حرف زدن از بدن‌شان و نیاز جنسی ‌می‌رسد، ناگهان ساکت می‌شوند، انگار به لاک امنی می‌خزند و انگار هنوز برای اکثر زنان سکسوالیته یک «وظیفه» است و نه یک «نیاز».

🙋🏻‍♀️ «لذت زنانه» لحنی آرام دارد، کارگردان حس شخصی خود را در فیلم نریخته است، قاضی نیست، به سوژه‌ها مجال می‌دهد که تجربه و حس خود را رها و به زبان شخصی خود روایت کنند. یکی از دردناک‌ترین این لحظه‌های روایت، جایی‌ست که دوریس وگنر لحظه‌ی اولین تجاوز کشیش بانفوذ کلیسا به تن‌اش را روایت می‌کند. در یکی دیگر از صحنه‌های به‌غایت تأثیرگذار، لیلا حسین چند مرد جوان را که با مثله‌سازی اندام جنسی زن موافق‌اند، به سالنی می‌‌برد که با خمیر یک واژن بزرگ زن را ساخته‌اند. یک قیچی بسیار بزرگ برمی‌دارد، آرام به مردان توضیح می‌دهد که در هر یک از چهار شیوه‌ی مثله‌سازی اندام جنسی زن، دقیقاً کجا بریده شده و چه بلایی بر سر اندام جنسی زن می‌آید. دوربین روی واکنش‌های مردان زوم می‌‌کند: چشم‌هایی که وحشت‌زده گرد می‌شود، لبی که گزیده می‌شود، دستانی که مضطرب زیر چانه می‌رود، پلک چشم‌هایی که با حس درد بسته می‌شود. مردانی که تا پیش از این هیچ تصور واقعی و ملموسی نداشتند که مثله‌سازی اندام جنسی زن یعنی چی با همین مشاهده یاد می‌گیرند که دیگر از ناقص‌سازی اندام جنسی زن، دفاع نکنند. تماشای لیلا حسین که دارد تمام زخم و درد و رنجی را که در کودکی تجربه کرده بازسازی می‌کند تا دیگرانی این‌چنین نکنند، نفس‌گیر است.

🙋🏻‍♀️ یکی از نمادهای علنی دوگانه‌گی برخورد جوامع با مسأله‌ی سکسوالیته زنان در روایت مگولی ایگاراشی در ژاپن به تصویر کشیده می‌شود. دادستان عمومی صرف خلق یک اثر هنری سه‌بعدی از واژن زن (نه تصویری از ارتباط جنسی، بلکه صرفاً واژن) را خلاف «عفت عمومی» می‌داند و ایگاراشی را بازداشت و محاکمه و به پرداخت جریمه‌ی مالی محکوم می‌کند. هم‌زمان در فیلم، تصاویری از جشنواره‌ی سالانه‌ی «کانامارا» در ژاپن نشان داده می‌شود که جشنواره‌ای در ستایش آلت تناسلی مردان است. هر سال در این جشنواره بتی از یک آلت جنسی مردانه ساخته، روی کجاوه‌ای قرار گرفته و با ذکرهای ستایش‌آمیز روی دوش مردان برده می‌شود و همه به آن ادای احترام می‌کنند!

@NashrAasoo 💬
@bidarzani

https://t.me/NashrAasoo/4334

با تبعیض نمی توان کرونا را شکست داد

🖋سیمین کاظمی

🔸از قرار اطلاع، مهاجران افغانستانی در ایران که به علت ابتلا به بیماری کروناویروس بستری شده اند، مجبور به پرداخت تمام هزینه های بیمارستانی شامل هزینه تشخیص، درمان و بستری هستند.

🔸از آنجا که این بخش از جمعیت فاقد پوشش بیمه هستند و از طرفی اکثرا کارگران روزمزدند و در این روزها شغل خود را از دست داده اند، توان پرداخت هزینه های بیمارستانی را ندارند.

🔸تحمیل هزینه های بیمارستانی به این دسته از بیماران و خانواده های شان اولاً با حق دسترسی همگان به سلامت مغایرت دارد و آنها را از خدمات سلامت محروم می کند. ثانیاً چنین وضعیتی باعث می شود این افراد در صورت بیماری به بیمارستان مراجعه نکنند، که ممکن است حیات آنها به خطر بیفتد و نیز باعث گسترش بیشتر بیماری در بین اطرافیان شان شود. از طرفی درصورتی که بستری شوند، بعلت هزینه های بالای بستری، فقیرتر می شوند چنانکه حتی در تامین غذا در می مانند.

🔸نظام سلامت که "شعار کرونا را شکست می دهیم"، را برای مقابله با این بیماری برگزیده است، ظاهراً این واقعیت را نادیده گرفته که با تبعیض علیه بخشی از جمعیت، نمی توان بر این اپیدمی فایق شد. اپیدمی در صورتی قابل کنترل است که امکانات پیشگیری و درمان در دسترس همه افراد و اقشار جامعه باشد.

🔸نظام سلامت دست کم برای مقابله با یک بیماری واگیردار علاوه بر اینکه باید مشی انسانی تری داشته باشد، لازم است به آن سطح از عقلانیت رسیده باشد که دریابد تبعیض و انتخاب بین بیماران، به ماندگاری و اشاعه بیشتر بیماری می انجامد.

🔸 برای رعایت حقوق انسانی مهاجران و نیز برای آنکه سلامت به جامعه بازگردد، لازم است تبعیض علیه مهاجران افغانستانی متوقف شود و وزارت بهداشت، بیمارستان ها را مکلف کند مهاجرانی را که نیازمند بستری هستند، بدون قید و شرط و بدون آنکه مرتکب تبعیض شوند، بپذیرند و از فشار بر بیماران برای پرداخت هزینه بستری بپرهیزند.
@drsiminkazemi
@bidarzani