روستای اصفهک ثبت جهانی شد!! خبری که برای همه شادی بخش بود و در این وانفسای متروکه شدن روستاها و تخریب بافت های تاریخی، کورسوی امید را در دل همه روشن کرد. راستش بی اغراق و بدون لاپوشانی چنان برای اصفهک خوشحال شدم که انگار من هم از اهالی آن روستا هستم.
اما داستان اصفهک برای من چگونه است؟ و چرا اینقدر از این ثبت و این ارج نهادن جهانی به این روستا و مردمانش خوشحال شده ام؟
برای اولین بار تو یه پروژه با میراث خراسان جنوبی گذارمان به اصفهک افتاد و چه مبارک سفری بود!!! همینجا بود که با محسن آشنا شدیم. در یک سلام و علیک حرف ها گل انداخت و انگار نه انگار که آشناییمان به قدمت دقایق است!!!
از آن روز اصفهک شد مامن ما. شاید فکر کنید اصفهک در شرق کشور چطور میتواند مسیر سفرها باشد؟ اما دو روستای اصفهک و فرحزاد اگر چه هر دو دور مینمایند، ولی برای ما نزدیک ترینند.
از دیروز به دوستان اصفهکیمان زنگ میزنیم و تبریک میگوییم و آنچه مرا باز عاشق تر و مشتاق تر میکند، گفتمانی است که در جریان است. برای من آنچه در اصفهک جاری است و به نظرم جهانیش کرد، نه فقط روستایی است در دل تاریخ که دوباره زنده شده، بلکه این همکاری و نگاه جمعی است که در اصفهک در جریان است. باوری که تک تک آدمهای روستا دارند که با آن توانستند در کنار هم روستایشان را آباد کنند. محسن گفت با خودمان تمرین می کنیم که بعد از این ثبت و بروبیاهای ادارات و نهادها، همچنان اصفهکی بمانیم. مصطفی گفت، اصفهک با مردمش و مهمانانش ساخته شد و همه در این ثبت شریکند. اوس حسین گفت ما یک تیم هستیم که بعد از همه این ماجراها باید تیم بمانیم. اینها هست که اصفهک را متمایز و پایدار میکند. وقتی که محسن میگوید حتی آن فردی که در مسیر بازسازی اصفهک سنگ اندازی کرده هم در این ثبت شریک است، در من تلنگری زده میشود.
اصفهک با همت مردم روستا زنده شد و راهش را به آرامی یافت. آنجا که با پایمردی زنان و مردان روستا، روستا جان گرفت و زندگی در آن جاری شد. در اصفهک میبینیم که دستهای خالی امید می آفرینند. در اصفهک میبینیم که دستهای خالی امید می آفرینند. ثبت جهانی اصفهک یعنی من و تو مردمی هستیم که گنج از رنج میسازیم.

ادامه سرمای دیشب درخت شاتوت برگ ریزون کرد