ریکاردو آلوز، هافبک پرتغالی تیم فوتبال تراختور، با انتشار پیامی در صفحه اینستاگرام خود از پایان همکاری‌اش با این باشگاه خبر داد.

ریکاردو آلوز، بازیکن پرتغالی باشگاه تراختور، پس از سه سال حضور در این تیم، رسماً اعلام کرد که دوران حضورش در تبریز به پایان رسیده است. او در پیامی که در اینستاگرام منتشر کرد نوشت: «این خداحافظی‌ای نبود که تصورش را می‌کردم یا امیدوار به آن بودم، اما زندگی در فوتبال همیشه منصفانه یا ساده نیست.»

آلوز با بیان اینکه تمام توان خود را برای تراختور گذاشته، گفت برخی افراد با رفتارشان ادامه همکاری را برای او غیرممکن کردند. او در ادامه افزود: «ارتباطی که با هواداران داشتم همیشه خاص، واقعی، عمیق و فراموش‌نشدنی خواهد بود.»

این هافبک پرتغالی در پایان پیام خود از کسانی که در این مدت در کنار او بودند تشکر کرد و تأکید کرد که با احترام به مسیر حرفه‌ای خود ادامه خواهد داد.

ریکاردو آلوز یکی از مهره‌های کلیدی تراختور در سال‌های اخیر بود و جدایی او می‌تواند تأثیر مهمی بر ترکیب این تیم داشته باشد.

🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

زنگه‌زور کریدورو و ایرانین آزربایجانا قارشی تهدیدلری


ایراندا زنگه‌زور کریدورو ایله باغلی عکس‌العمل منطق چرچوه‌سیندن چیخیب و حربی عملیات چاغریشلارینا قدر چاتیب

فارس مدیاسی زنگه‌زور کریدورونو ایران اوچون «حیاتی» آدلاندیریرلار.

دوغرودور، زنگه‌زور حیاتی‌دیر اما ایرانین ایتیره‌جگی اقتصادی امتیازلارا گؤره یوخ؛

ایرانین ایچینده کی «گونئی آزربایجان» و «تورک مساله‌سی»ینه گؤره



🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

🔴مواجهه با پرسنل تورک در ساختار حاکمیتی جمهوری اسلامی؛

ضرورت عقلانیت راهبردی در عصر گذار

✍️شامیل چچنی

در ساختار اجتماعی کنونی ایران، شکاف عمیقی میان اکثریت مردم و ساختار حاکم ایجادشده است. شکافی که دیگر صرفاً به قشر معترض محدود نشده، بلکه لایه‌های میانی جامعه (آنچه در ادبیات سیاسی به «طبقه خاکستری» شناخته می‌شود) را نیز در برگرفته است. جز اقلیتی اندک که منافع مستقیمشان با بقای رژیم گره‌خورده و در قالب وابستگان اقتصادی و سیاسی حاکمیت فعالیت می‌کنند، غالب مردم نسبت به نظم موجود بی‌اعتماد و دچار انزجار پنهان و گاه آشکارشده‌اند. این نفرت اجتماعی در بزنگاه‌های سیاسی، خود را با جلوه‌هایی بی‌پرده نمایان می‌سازد. چنان‌که در جریان جنگ ۱۲ روزه اخیر، شماری از مردم، کشته شدن فرماندهان نظامی وابسته به سپاه را با نوعی رضایت خاموش دنبال کردند، واکنشی که فراتر از مخالفت سیاسی، نشانی از گسست عاطفی عمیق با نهاد قدرت بود.


ادامه مطلب👇👇👇

🔹بخش اول

🔹بخش دوم

🔹بخش سوم

🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

ملت تورک آذربایجان نیز، همچون سایر ملل تحت ستم در درون ساختار فرسوده جمهوری اسلامی، از این قاعده‌ مستثنا نبوده و از یک‌سو نگران سرنوشت و آینده‌ی جغرافیای تاریخی خود در آذربایجان جنوبی بودند و از سوی دیگر، در مواجهه با تضعیف یا حذف نیروها و چهره‌هایی که به‌عنوان مجریان سیاست‌های استعماری و سرکوبگر شناخته می‌شوند، حس رضایت و نوعی آسودگی پنهان را تجربه می‌کردند. این دوگانه‌ی روانی که در لایه‌های مختلف جامعه‌ی تورک به‌ویژه در میان روشنفکران، کنشگران سیاسی و بدنه‌ی آگاه اجتماعی مشاهده می‌شد، نشان‌دهنده‌ی پیچیدگی وضعیت فعلی و ضرورت داشتن راهبردهای دقیق و چندوجهی برای گذار از نظام موجود و تضمین آینده‌ی ملت آذربایجان در بستر تحولات آتی ایران است.

یکی از واقعیت‌های بنیادین و کمتر مورد واکاوی قرارگرفته شده در ساختار قدرت جمهوری اسلامی ایران، حضور چشم‌گیر و تعیین‌کننده‌ی تورک‌های آذربایجانی در بدنه نظامی، امنیتی و اطلاعاتی کشور است. در سطوح مختلف فرماندهی و پرسنلی نیروهای مسلح، پلیس و نهادهای اطلاعاتی، سهم نیروهای تورک به‌مراتب بیشتر از سایر گروه‌های قومی و اتنیکی است. از همین رو، در هر تحول سیاسی، به‌ویژه در بزنگاه‌های فروپاشی یا گذار قدرت، نمی‌توان نقش این شبکه‌ی درهم‌تنیده را نادیده گرفت یا کم‌اهمیت تلقی کرد.

از این منظر، ما به‌عنوان یک جنبش و جریان سیاسی متعهد به سعادت، کرامت و رفاه ملت تورک آذربایجان، موظف به تحلیل دقیق و واقع‌بینانه‌ی این پدیده هستیم. لازم است با نگاهی ورای عواطف لحظه‌ای و رویکردهای سطحی، مسئله‌ی کشته شدن فرماندهان و افسران تورک‌تبار در سپاه پاسداران، ارتش و نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی را از زاویه‌ای ژرف‌تر بررسی کنیم.

در علم سیاست و حکمرانی، اصلی پذیرفته‌شده وجود دارد که بر مبنای آن، هنگام افول اقتدار سیاسی یا فروپاشی ساختار مرکزی قدرت، انسجام دستگاه‌های حکومتی (به‌ویژه ساختار نظامی) به‌تدریج ازهم‌گسسته و به سمت واگرایی می‌رود. این روند در جوامع چند اتنیکی شتاب بیشتری دارد، چراکه نیروهای نظامی و امنیتی، در شرایط خلأ قدرت، به‌جای حفظ پیوستگی ملی، گرایش به ریشه‌های اتنیکی یا جغرافیایی خود پیدا می‌کنند.

تاریخ معاصر ایران نیز مؤید این قاعده است. در فرازوفرودهای سیاسی قرن اخیر، هنگامی‌که مرکز دچار ضعف یا فروپاشی شده، تکنوکرات‌ها، بوروکرات‌ها و امرای ارتش هر یک به موطن اتنیکی خود بازگشته‌اند، گاه در پی حیات مسالمت‌آمیز و گاه در راستای همراهی با نیروهای انقلابی همان منطقه. این الگو تنها مختص ایران نیست. حتی در مورد رهبران استبدادی مانند صدام حسین یا معمر قذافی نیز دیده‌ایم که پس از فروپاشی نظامشان، تلاش کرده‌اند به زادگاه خود بازگردند و در پناه بافت قبیله‌ای یا قومی، از خشم انقلابی مصون بمانند.

از همین رو، تحلیل ما نباید صرفاً معطوف به نفرت از یک ساختار یا خوشحالی از مرگ یک فرمانده باشد، بلکه باید متوجه زیرساخت‌های جامعه‌ی خودمان و نقش آتی نیروهای تورک در معادلات احتمالی آینده ایران باشد. پرسش کلیدی آن است که این نیروها در لحظه‌ی گذار تاریخی چگونه عمل خواهند کرد و ما به‌عنوان یک جریان سیاسی چه راهبردی برای هدایت یا خنثی‌سازی تأثیرات این شبکه در اختیارداریم؟

در شرایطی که ساختار ژئوپلیتیکی خاورمیانه با شتابی فزاینده در حال بازآرایی است و عقربه‌های ساعت تاریخ جمهوری اسلامی ایران به‌سوی «ساعت صفر» نزدیک می‌شوند، مسئله‌ی تورک‌های ایران و آینده‌ی آذربایجان جنوبی به یکی از حساس‌ترین پرونده‌های روی میز بازیگران منطقه‌ای و قدرت‌های جهانی بدل شده است. در چنین معادله‌ی پیچیده و پرتلاطم، ملت آذربایجان، جنبش ملی آن و تشکیلات‌های سیاسی برآمده از بطن این حرکت، ناگزیر از مواجهه‌ی عاقلانه و مسئولانه با واقعیتی چندلایه حضور انکارناپذیر و تأثیرگذار عناصر تورک در بدنه‌ی نیروهای مسلح، اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی هستند.



ادامه مطلب👇👇👇



🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

جنبش ملی آذربایجان، با همه تنوع فکری و گفتمانی خود، پدیده‌ای ریشه‌دار و ارگانیک در بطن ملت تورک است؛ جریانی تاریخی که با گذر از دهه‌ها سرکوب سیستماتیک پان‌فارسیسم، در پی آن است تا بر خاکستر ویرانه‌های یک نظم اقتدارگرا، ملتی مدرن و دولتی مردم‌سالار بنا کند؛ دولتی که کرامت انسانی، رفاه ملی و آزادی‌های بنیادین در آن به رسمیت شناخته‌شده باشد. زن و مرد این حرکت، در قالب تشکیلات‌ها، سازمان‌ها و گروه‌های مختلف، شبانه‌روز برای ساختن آینده‌ای روشن و دموکراتیک در آذربایجان جنوبی تلاش می‌کنند؛ اما روشن است که نیل به چنین آینده‌ای، نیازمند سرمایه‌ای عظیم از نیروهای متخصص، تکنوکرات، بوروکرات و عناصر حرفه‌ای در حوزه‌ی اداره‌ی کشور است.

این منابع انسانی، صرفاً در دایره‌ی محدود فعالین سیاسی کنونی خلاصه نمی‌شوند. بدنه‌ی قابل‌توجهی از فرزندان ملت تورک که امروز در ساختارهای اداری، نظامی و امنیتی مشغول به کارند، نیز می‌توانند و «باید» بخشی از نیروی بازسازی آینده باشند. به همین دلیل، عقلانیت سیاسی ایجاب می‌کند که جنبش ملی، با نگاهی کلان، افق نگر و منافع محور، آغوش خود را به‌سوی این افراد بگشاید؛ افرادی که ممکن است در چارچوب ساختار پیشین، بنا به‌اجبار یا انتخاب، نقشی ایفا کرده باشند، اما در فردای آزاد و دموکراتیک آذربایجان، می‌توانند در خدمت تأمین امنیت، ثبات و تمامیت ارضی ملت قرار گیرند. طرد مطلق و برخورد احساسی با آنان، خطایی استراتژیک خواهد بود که به زیان همبستگی ملی تمام می‌شود.

این ضرورت، به‌ویژه در شرایطی حیاتی است که فضای عمومی کشور با انباشت شدید نفرت و خشونت همراه شده است. امروز در میان توده‌های مردم، شعارهایی با مضامین افراطی مانند «یک تیر چراغ‌برق برای هر آخوند و پاسدار» شنیده می‌شود و در صحنه‌ی اعتراضات، مواردی از خشونت کور علیه نیروهای گرفتار در میان مردم رخ‌داده است. در کنار این فضا، جریان‌های رسانه‌ای و سیاسی فاناتیک به‌ویژه از میان گروه‌های ناسیونالیست افراطی فارس نیز، تلاش می‌کنند تنش‌های اتنیکی و خشونت اجتماعی را تشدید کرده و به سمت نزاع‌های خونین سوق دهند.

در چنین شرایطی، جنبش ملی تورک‌های آذربایجان باید مرزبندی روشنی میان عدالت و انتقام، میان مسئولیت‌پذیری و نفرت پراکنی داشته باشد. در گذار از یک نظام سرکوبگر به یک ساختار دموکراتیک، آنچه اهمیت دارد، بازسازی ملت و دولت بر پایه‌ی عقلانیت، عدالت و وحدت اجتماعی است، نه بازتولید خشونت و انزجار.

پرواضح است که وضعیت ملت تورک آذربایجان با بسیاری از جریان‌های سیاسی درون جغرافیای ایران تفاوتی بنیادین دارد. ما نه صرفاً درگیر تغییر یک نظام حاکمیتی هستیم، بلکه در میانه‌ی تلاشی تاریخی برای بازسازی بنیان‌های ازهم‌گسسته‌ی هویت ملی خویش ایستاده‌ایم. فاشیسم فارسی و ارتجاع مذهبی جمهوری اسلامی طی دهه‌ها سلطه، ساختارهای مدنی و فرهنگی ما را تخریب و ملت ما را از حافظه‌ی تاریخی، هویت زبانی و حق تعیین سرنوشت تهی محروم ساخته است. در چنین شرایطی، مبارزان حرکت ملی آذربایجان، برخلاف دیگر جریان‌هایی که به دنبال جابه‌جایی در رأس قدرت هستند، در حال انقلاب برای ساختن نظمی نو و تأسیس یک دولت مدرن بر پایه‌ی سعادت و رفاه ملی‌اند.

البته این نگاه مسالمت‌جویانه به‌هیچ‌وجه شامل آن دسته از عناصر نمی‌شود که به ابزار جنایت، سرکوب و خشونت علیه ملت خود بدل شده‌اند. افسران و پرسنلی که در زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها، شخصاً در سرکوب فعالین ملی مشارکت داشته‌اند، حتی اگر تورک‌تبار هم باشند، باید در دادگاه‌های عادلانه‌ی جمهوری آزاد و دموکراتیک آذربایجان پاسخ‌گو باشند. این تفکیک میان «کارمند ساختار» و «آمر جنایت»، میان «متخصص مأمور به خدمت» و «مزدور آگاه به خیانت»، یکی از ستون‌های اصلی عدالت انتقالی در آینده‌ی ملت ما خواهد بود.


ادامه مطلب👇👇👇


🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

به همین جهت، فعالان و تشکیلات‌های ملی آذربایجان بارها در بیانیه‌ها و مواضع خود خطاب به این افراد هشدار داده‌اند که از نقش‌آفرینی در سرکوب مردم و مشارکت در جنایت‌ها فاصله بگیرند و به‌صف ملت خود بازگردند. برای آنان که در رأس قدرت، وطن را فراموش نکرده‌اند، همیشه جایی در قلب ملت وجود خواهد داشت؛ اما آنان که در خون و خیانت غوطه‌ور شده‌اند، بی‌هیچ تردیدی باید در فردای آزادی، در برابر عدالت ملت پاسخ‌گو باشند.

تا آنجا که نگارنده مطلع است، در این مسئله‌ی راهبردی و استراتژیک (مدیریت بدنه‌ی نظامی و امنیتی تورک شاغل در ساختار فعلی جمهوری اسلامی) تنها تشکیلات «مقاومت ملی آذربایجان» موفق به تدوین پروژه‌ها و تزهای عملیاتی و ارائه جزوات هدفمند بوده است. هدف از این طرح‌ها، ایجاد اعتماد در این قشر و ارسال پیام اطمینان است: در انقلاب ملی آذربایجان، جان، خانواده و کرامت شما در امان خواهد بود، اگر به‌سوی ملت خود بازگردید. این ابتکار عمل، نه‌تنها در سطح ملی، بلکه نزد نهادهای بین‌المللی و حتی دولت‌های دوست و برادر ترک نیز به‌عنوان الگویی مثبت و قابل حمایت تلقی شده است. آنان نیز به‌درستی این بدنه‌ی متخصص را به‌مثابه پتانسیلی مهم برای ثبات، بازسازی و مدیریت دوران گذار می‌شناسند.

بنابراین، در شرایطی که جمهوری اسلامی در مسیر فروپاشی گام برمی‌دارد و فرصت تاریخی ملت ما برای ساختن وطنی آزاد، دموکراتیک و مستقل بیش از هر زمان دیگری محتمل است، جنبش ملی نباید دچار ساده‌سازی یا احساس زدگی شود. این لحظه، نیازمند تعقل، جامع‌نگری و انسجام راهبردی است. هیچ پتانسیل ارزشمندی را نباید از دست داد. آذربایجان جدید به نیروهای متخصص و ملت محور در همه حوزه‌ها نیاز دارد. این وظیفه‌ی ماست که با برنامه، خرد و شجاعت، آنان را از دل ساختار پوسیده‌ی موجود به‌سوی ساختن آینده‌ای روشن فرابخوانیم.



🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

دفتر نخست‌وزیری بریتانیا اعلام کرد که کی‌یر استارمر، نخست‌وزیر بریتانیا، در گفت‌وگویی با امانوئل مکرون، رییس‌جمهوری فرانسه، و فریدریش مرتس، صدراعظم آلمان، درباره تحولات منطقه، از جمله وضعیت ایران، تبادل نظر کردند.

‏بر اساس بیانیه منتشرشده از سوی دفتر نخست‌وزیری بریتانیا، سه رهبر توافق کردند که در صورت ادامه عدم همکاری جمهوری اسلامی با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و بازنگشتن به مسیر دیپلماسی، در پایان ماه اوت مکانیسم ماشه را فعال خواهند کرد.

🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

«ملل تحت ستم در ایران بازگشت به دیکتاتوری را قبول نخواهند کرد»


✍️آراز نیوز


در ایرانِ چندملیتی، تجربه‌ی قرن گذشته با روشنی نشان داده که هرگاه قدرت سیاسی در مرکز متمرکز شده، سهم ملل تحت سرکوب، تبعیض، تحقیر و انکار هویت بوده است. چه در دوران پهلوی و چه در جمهوری اسلامی، دستگاه‌های حکومتی تلاش کرده‌اند با زور زبان، فرهنگ و خواست سیاسی ملت‌های غیرفارس را حذف کنند و آنان را به تبعیض‌های اقتصادی و سیاسی محکوم کرده اند. در دوره های پهلوی و جمهوری اسلامی ملل تحت ستم قربانی استعمار داخلی و تبعیض سیستماتیک بوده‌اند. اما مقاومت پیوسته این ملل، ثابت کرده که دوران دیکتاتوری‌های تک‌قوم‌گرا به پایان رسیده است.


ادامه مطلب👇👇👇

🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

امروز در شرایطی که جمهوری اسلامی در بحران مشروعیت و فروپاشی اخلاقی و اقتصادی دست‌وپا می‌زند، برخی جریان‌های تمرکزگرا، از جمله در قالب سلطنت‌طلبی، می‌خواهند ساختار قدیم را با چهره‌ای جدید بازسازی کنند. اما ملل تحت ستم این بار فریب نخواهند خورد. آگاهی سیاسی در آذربایجان، کردستان، بلوچستان، اهواز و دیگر مناطق به مرحله‌ای رسیده که نه‌تنها بازگشت به دیکتاتوری ممکن نیست، بلکه ادامه وضعیت فعلی نیز تحمل‌ناپذیر شده است.

ملل تحت ستم خواهان عدالت، آزادی و حقوق بر‌ابرند. آن‌ها دیگر در چارچوب‌های از پیش‌تعیین‌شده تک قوم محور نمی‌گنجند. آینده، بایستی بر پایه تقسیم عادلانه قدرت و ثروت و به‌رسمیت‌شناختن هویت‌های ملی ساخته شود، راه دیگری برای همزیستی نیست.

زمان تصمیم فرارسیده: یا گذار به یک نظم چندملیتی، دموکراتیک و غیرمتمرکز، یا تداوم گسست‌های عمیق که راه را برای گسست هموار می‌کند. بازگشت به دیکتاتوری ممکن نیست.


‏🔗 @ArazNews

🚨 سجده به رضا پهلوی در همایش مونیخ؛ نشانه‌ای از شخصیت‌پرستی و دیکتاتورسازی

در همایش موسوم به «مونیخ پهلوی‌طلبان»، فردی به نام محمد فرضی که خود را از آسیب‌دیدگان اعتراضات ۱۴۰۱ معرفی کرد، در سخنانی گفت: «من به هیچ دینی معتقد نیستم، ولی یک کعبه دارم»، و با اشاره به رضا پهلوی، در برابر او سجده کرد. این رفتار که واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشته، از سوی بسیاری نشانه‌ای از شخصیت‌پرستی افراطی و زمینه‌ساز دیکتاتورسازی در آینده دانسته شده است. ناظران می‌گویند این فرد ظاهراً مفهوم بی‌دینی را نیز نادرست فهمیده و تنها قبله و سجده‌گاه خود را تغییر داده است.

🌎 آراز نیوز؛ گرچک خبرلرین آدرسی
🔗 @ArazNews

حکمت حاجی‌یئو، دستیار رئیس‌جمهور آزربایجان و رئیس بخش سیاست خارجی در دفتر ریاست‌جمهوری، در گفت‌وگو با روزنامه آلمانی برلینر سایتونگ تأکید کرد: در صورت تمایل طرفین (روسیه و اوکراین)، جمهوری آزربایجان آماده است تمام شرایط لازم را برای برگزاری این مذاکرات در باکو فراهم کند.

وی با اشاره به سابقه میزبانی آزربایجان از مذاکرات مهم بین‌المللی افزود: باکو پیش‌تر میزبان گفت‌وگوهایی میان تورکیه و اسرائیل، سوریه و اسرائیل و همچنین مذاکرات استراتژیک میان روسیه و آمریکا در خصوص سامانه‌های دفاع موشکی و نشست‌های روسیه و ناتو بوده است.

حاجی‌یئو با بیان اینکه باکو جایگاه خود را به عنوان پایتخت دیپلماتیک منطقه تثبیت کرده، گفت: درهای ما به روی همه طرف‌ها باز است، اما تصمیم نهایی برای آغاز گفت‌وگو باید از سوی خود طرفین گرفته شود و از طرف آنها به ما اعلام شود.

🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

پزشکیان، شخصیتی بین پیشه‌وری و موسوی

✍️ محسن سعادت

در روزهای اخیر، شاهد آن هستیم که حملات و نقدهایی از سوی طیف‌های مختلف سیاسی، به‌ویژه مخالفان جمهوری اسلامی و جناح‌های محافظه کار جمهوری اسلامی علیه مسعود پزشکیان شدت یافته است. در این‌میان طیفی هم در آزربایجان تلاش می‌کنند او را با شخصیت‌هایی چون سید جعفر پیشه‌وری مقایسه کنند، اما این قیاس، بیشتر ناشی از هیجانات سیاسی است تا تحلیلی تاریخی یا واقع‌گرایانه. پزشکیان، شخصیتی است بین پیشه‌وری و موسوی.


ادامه مطلب👇👇👇


🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

پیشه‌وری، برخاسته از بطن جنبش مردمی آزربایجان در سال‌های پرتلاطم ۱۳۲۰ بود. او نه تنها خود را از نظام سلطه‌گر تهران جدا کرد، بلکه با تشکیل حکومت ملی آزربایجان، زندگی‌اش را وقف آرمان‌های مردم این سرزمین کرد. پیشه‌وری نه اصلاح‌طلب بود و نه معتقد به اصلاح نظام مرکزی، بلکه معتقد به تغییر ساختار مرکزگرای ایران و واگذاری قدرت به ملت‌ها بود.

از سوی دیگر، میرحسین موسوی با وجود ریشه‌های آزربایجانی‌اش، هیچ‌گاه به عنوان نماینده‌ی واقعی یا سخنگوی خواسته‌های ملت تورک آزربایجان مطرح نبود. در جریان جنبش سبز ۱۳۸۸ نیز، با اینکه تبریز و آزربایجان می‌توانستند به حمایت از او برخیزند، اما همراهی گسترده‌ای با این حرکت مشاهده نشد. چرا؟ چون موسوی بخشی از نظام جمهوری اسلامی بود، زاده‌ی همان ساختار مرکزگرایی که در طول دهه‌ها خواسته‌ها و هویت ملت‌ها را سرکوب کرده است.

پزشکیان، در کجای این طیف قرار دارد؟
پزشکیان اگرچه برخلاف موسوی، ارتباط عاطفی و فرهنگی عمیق‌تری با آزربایجان دارد و بارها نسبت به دردها و مشکلات این ملت واکنش نشان داده، اما او نیز همچنان در چارچوب ساختار جمهوری اسلامی عمل می‌کند. او اصلاح‌طلب است، نه انقلابی. خواهان بهبود وضع موجود است، نه برهم زدن نظم حاکم.

پزشکیان را نمی‌توان به‌سادگی در قالب پیشه‌وری گنجاند؛ چرا که پیشه‌وری، مرز میان اصلاح و انقلاب را پشت سر گذاشته بود. اما از سوی دیگر، پزشکیان نیز موسوی نیست؛ چون برخلاف موسوی، صدای درد آزربایجان را بهتر می‌شنود و در بیان آن جسورتر است. می‌توان گفت مسعود پزشکیان، شخصیتی است بین پیشه‌وری و موسوی. نه همچون پیشه‌وری، فدایی کامل ملت آزربایجان است و نه همچون موسوی، بی‌تفاوت نسبت به آن. او در وضعیت بینابینی قرار دارد: هم وابسته به ساختار حاکم است و هم گوش شنوایی برای رنج‌های ملت خویش دارد.

اما تجربه‌ی تاریخی نشان داده که برای رهایی از بندهای مرکزگرایی و تحقق عدالت ملی، تنها شنیدن کافی نیست؛ بلکه نیازمند عمل، جسارت، و گسست از ساختارهایی هستیم که ریشه در انکار ملت‌ها دارند. و این‌جاست که میان پزشکیان و پیشه‌وری، تفاوت از زمین تا آسمان است. اما این به این معنی نیست که آزربایجان همانند میر حسین موسوی، پزشکیان را تنها می گذارد. در لحظات حساس تاریخی آزربایجان نشان داده است که فرزندان خود را زیر پر و بال خود می‌گیرد.


🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

ناصر حشمتی، فعال مدنی تورک آذربایجانی، روز شنبه ۴ مرداد در شهر قوشاچای توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی ایران بازداشت شد.

به گزارش منابع محلی، این فعال آذربایجانی ساعت 10 صبح روز شنبه ۴ مرداد ۱۴۰۴ در شهر قوشاچای توسط مأموران اطلاعاتی رژیم ایران بازداشت شده است. بنا بر اظهارات شاهدان، بازداشت ناصر حشمتی با خشونت و ضرب و شتم همراه بوده و مأموران امنیتی ضمن ورود به محل کار وی، وسایل شخصی وی از جمله تلفن همراه، لپ‌تاپ و مدارک شناسایی را ضبط کرده‌اند.

ماموران امنیتی همچنین برادر آقای حشمتی را نیز حین بازداشت این فعال مورد ضرب و شتم قرار داده اند.

ناصر حشمتی مدت‌هاست از بیماری دیسک کمر رنج می‌برد و خانواده‌اش نسبت به وضعیت سلامتی او در شرایط بازداشت ابراز نگرانی شدید کرده‌اند.

هنوز هیچ نهاد رسمی درباره دلیل دستگیری، محل نگهداری یا وضعیت جسمی و حقوقی آقای حشمتی اطلاع‌رسانی نکرده است. تلاش‌های خانواده برای کسب اطلاع از مراجع امنیتی و قضایی تاکنون بی‌نتیجه بوده و این بی‌خبری نگرانی‌ها را درباره احتمال نقض حقوق اولیه این فعال مدنی افزایش داده است.


🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews

مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور ایران، در فیلمی که رسانه‌های ایران از سفر او به استان قم منتشر کرده‌اند، جزئیات بیشتری از حمله اسرائیل به جلسه شورای عالی امنیت ملی ایران بازگو کرده است.

مسعود پزشکیان در بخشی از این ویدیو طی دیدار با مقام‌های استان قم می‌گوید: «اگر در جریان آن بمباران، ما شهید می‌شدیم، برای خودمان فوز بزرگی بود، اما کشور را این نامردها به هم می‌ریختند. چراکه در آن جلسه، تمام سران قوا بودند. وزیر اطلاعات بود. وزیر کشور بود. فرماندهان ارشد بودند... اگر این اتفاق می‌افتاد، مردم ما بسیار ناامید می‌شدند. در آن لحظه فقط یک سوراخ بود و دیدیم هواست و گفتیم دیگر خفه نمی‌شویم.»


🌎 آرازنیوز، خبرین دوغرو یئری

🔗 @ArazNews