7 بهترین روش ضروری React برای کد کارآمد در سال 2024

🔺 در دنیای پر سرعت توسعه وب، ReactJS به عنوان یک کتابخانه پیشرو برای ایجاد رابط های کاربری پویا و پاسخگو ظاهر شده است. جای تعجب نیست که شرکت های توسعه برنامه ReactJS تقاضای بالایی دارند. React همچنان در سال 2024 بر چشم انداز توسعه front-end تسلط دارد....

🌐 : 7 بهترین روش ضروری React برای کد کارآمد در سال 2024

در لاراول بین fillable$ و guarded$ چه تفاوتی وجود دارد؟
در لاراول، ویژگی‌های fillable و guarded برای تعیین و کنترل ویژگی‌هایی از مدل که می‌توانند به‌طور جمعی در پایگاه داده ذخیره شوند، استفاده می‌شوند.



1. $fillable: این ویژگی به شما اجازه می‌دهد مشخص کنید که کدام ویژگی‌های مدل می‌توانند به صورت دسته‌ای (bulk) پر شوند. به عبارت دیگر، تنها ویژگی‌های لیست شده در $fillable می‌توانند از طریق انتساب دسته‌ای مقداردهی شوند. این روش به شما این امکان را می‌دهد تا فقط ویژگی‌های خاصی از مدل را که برای پر کردن آن‌ها مجاز هستید، مشخص کنید.

مثال :

   protected $fillable = ['name', 'email', 'password'];
   

در این مثال، تنها فیلدهای name، email و password می‌توانند از طریق انتساب دسته‌ای مقداردهی شوند.

2. $guarded: این ویژگی برعکس $fillable عمل می‌کند و مشخص می‌کند که کدام ویژگی‌های مدل نمی‌توانند به صورت دسته‌ای پر شوند. به عبارت دیگر، ویژگی‌های لیست شده در $guarded در برابر انتساب دسته‌ای محافظت می‌شوند و باقی ویژگی‌ها قابل انتساب هستند.

   protected $guarded = ['id'];
   

در این مثال، تنها ویژگی id از انتساب دسته‌ای محافظت می‌شود و بقیه ویژگی‌ها قابل پر شدن به صورت دسته‌ای هستند.

اگر شما از
protected $guarded = [];

استفاده کنید، به این معناست که هیچ فیلدی در مدل شما از انتساب دسته‌ای (mass assignment) محافظت نمی‌شود. به عبارت دیگر، تمامی ویژگی‌های مدل می‌توانند از طریق انتساب دسته‌ای پر شوند.

این روش مشابه این است که از fillable استفاده کنید و هیچ فیلدی را مشخص نکنید، اما با یک تفاوت اساسی: در این حالت هیچ فیلدی به‌طور پیش‌فرض محافظت نمی‌شود و ممکن است آسیب‌پذیری‌هایی در برابر داده‌های مخرب یا نامعتبر ایجاد شود، به خصوص اگر به‌طور اشتباه داده‌های ورودی به مدل ارسال شوند..

برای امنیت بیشتر از
protected $guarded = [];
خودداری کنید.


امنیت: از نظر امنیتی، استفاده از fillable معمولاً توصیه می‌شود زیرا به شما کنترل بیشتری بر روی ویژگی‌های قابل پر شدن می‌دهد. با این روش، شما دقیقاً مشخص می‌کنید که کدام ویژگی‌ها می‌توانند از طریق انتساب دسته‌ای مقداردهی شوند و بقیه ویژگی‌ها به طور پیش‌فرض از این کار محافظت می‌شوند.

استفاده آسان: در حالی که guarded ممکن است راحت‌تر به نظر برسد، زیرا شما فقط ویژگی‌هایی را که نمی‌خواهید پر شوند مشخص می‌کنید، اما اگر ویژگی‌های زیادی داشته باشید، این روش می‌تواند به اشتباهات بیشتری منجر شود.

به طور کلی، برای افزایش امنیت و جلوگیری از مشکلات احتمالی، استفاده از fillable معمولاً بهتر است.

ادرس وبسایت آنوفل :

Anophel آنوفل

#لاراول #laravel

5 بدترین آنتی پترن در مدیریت API

🔺 سفر API طولانی است و راه پیش رو پر از موانع است. در اینجا پنج مورد از بدترین آنتی پترن هایی که باید هنگام شروع API خود اجتناب کنید، آورده شده است. این را تصور کنید: شما در شرکتی به نام آنوفل به عنوان رئیس مهندسی پلتفرم کار می کنید و هر ساله چندین API...

🌐 : 5 بدترین آنتی پترن در مدیریت API

لاراول Breeze و لاراول Jetstream هر دو پکیج های تأیید هویت (authentication) برای فریمورک Laravel هستند که به توسعه‌دهندگان کمک می‌کنند تا سیستم‌های احراز هویت را به سرعت پیاده‌سازی کنند.

لاراول Breeze

ویژگی‌ها:
سادگی و مینیمال: لاراول Breeze یک پکیج سبک و ساده است که به توسعه‌دهندگان یک پیاده‌سازی پایه‌ای از احراز هویت ارائه می‌دهد.
انتخاب بین چند استک: از قالب‌های Blade و Tailwind CSS و Inertia.js و Livewire استفاده می‌کند.
احراز هویت اولیه: شامل ویژگی‌های پایه مانند ثبت نام، ورود، فراموشی رمز عبور، و تایید ایمیل است.
آموزشی: بیشتر مناسب پروژه‌های کوچک یا برای افرادی که می‌خواهند یادگیری خود را شروع کنند و به جزئیات بیشتری نیاز ندارند.

لاراول Jetstream

ویژگی‌ها:
- پیچیدگی و امکانات بیشتر: Jetstream یک بسته قدرتمندتر و پیشرفته‌تر است که امکانات بیشتری از جمله تیم‌ها، دو مرحله‌ای کردن احراز هویت (2FA)، و مدیریت پروفایل را ارائه می‌دهد.
نتخاب بین چند استک: امکان انتخاب بین Livewire و Inertia.js برای پیاده‌سازی frontend.
- نعطاف‌پذیری بالا: مناسب پروژه‌های بزرگتر که نیاز به قابلیت‌های پیشرفته‌تر دارند.

تفاوت‌ها

- پیچیدگی و قابلیت‌ها: Breeze ساده‌تر و مناسب پروژه‌های کوچک است، در حالی که Jetstream امکانات بیشتری ارائه می‌دهد و برای پروژه‌های بزرگتر مناسب است.


ویژگی‌های اضافی: Jetstream شامل امکانات پیشرفته‌تری مانند تیم‌ها و 2FA است که Breeze ندارد.

انتخاب بین Breeze و Jetstream

- پروژه‌های کوچک یا ساده: اگر پروژه شما کوچک است و به ویژگی‌های پیشرفته نیاز ندارید، Breeze گزینه مناسبی است.
- پروژه‌های بزرگ یا پیچیده: اگر نیاز به قابلیت‌های پیشرفته‌تر دارید یا پروژه شما بزرگتر است، Jetstream انتخاب بهتری است.
- آموزش و شروع کار: برای شروع یادگیری و پروژه‌های آزمایشی، Breeze مناسب‌تر است زیرا پیچیدگی کمتری دارد.

خلاصه کلام

- Breeze: سادگی و سرعت پیاده‌سازی، مناسب پروژه‌های کوچک و یادگیری.
- Jetstream: امکانات پیشرفته‌تر، مناسب پروژه‌های بزرگ و نیازمند قابلیت‌های بیشتر.

هر کدام از این پکیج ها می‌توانند بسته به نیاز پروژه و سطح تجربه توسعه‌دهنده مفید باشند. Breeze برای شروع و پروژه‌های سبک مناسب است، در حالی که Jetstream برای پروژه‌های پیچیده‌تر و حرفه‌ای انتخاب بهتری است.

خودتون از کدام پکیج استفاده می کنید؟ و چرا؟

Anophel آنوفل


#لاراول #laravel #laravel_jetstream #laravel_breeze

در لاراول با کمک FakerPHP میتونید اقدام به ساخت شماره کارتهای fake کنید.
این شماره‌ کارتهای fake در محیط تستی واقعا مفیدن و بهتون کمک میکنن تا پروژه‌ هاتونو به خوبی آزمایش کنید.👌🏾

حتی میتونیم مشخص کنیم که چه نوعی از شماره کارت رو برامون تولید کنه؟ مثلا Visa یا MasterCard؟ (در تصویر زیر فرایندش گفته شده)
#laravel
#لاراول
@GoldenCodeir
(به منبع و مثالش دقت کنید👇🏾)
https://x.com/OussamaMater/status/1819092565561651269?t=H3Q4oXdHDOpKAIKBeFD2Yw&s=35

فریمورک تست Pest در مقابل PHPUnit
Pest یک چارچوب تست عالی است که بر روی PHPUnit ساخته شده است. سینتکس زیبا دارد که تست های شما را تا حد امکان ساده می کند.

شروع کار با Pest بسیار آسان است و در صورت عادت به PHPUnit خواهیم دید که چگونه با آن تست های خواناتری بنویسیم.

در اینجا برخی از تفاوت های اصلی بین PHPUnit و Pest آورده شده است:

سینتکس:

PHPUnit: PHPUnit یک چارچوب تست بالغ و پرکاربرد برای PHP است. از یک سینتکس سنتی و پرمخاطب برای نوشتن تست ها پیروی می کند. متد های تست معمولاً با پیشوند «test» قرار می‌گیرند و از متد های ادعایی مانند assertEquals، assertTrue و assertFalse استفاده می‌کنند.

Pest: Pest یک چارچوب تست نسبتاً جدید است که هدف آن ارائه یک سینتکس ظریف تر و مختصرتر برای نوشتن تست ها است. از یک سینتکس گویاتر و طبیعی تر برای ادعاهای تست استفاده می کند و باعث می شود تست ها مانند انگلیسی ساده خوانده شوند. Pest طوری طراحی شده است که برنامه نویس پسندتر و خوانا باشد.

جامعه و پذیرش:

PHPUnit: PHPUnit برای مدت طولانی وجود داشته است و پایگاه کاربری بزرگ و مستقری دارد. این به طور گسترده در جامعه PHP پذیرفته شده است و دارای داکیومنت و پشتیبانی گسترده است.

Pest: Pest یک فریمورک جدیدتر است و به دلیل سینتکس مناسب برای توسعه‌دهندگان مورد توجه قرار گرفته است. در حالی که جامعه آن در حال رشد است، ممکن است سطح داکیومنت و منابع مشابه PHPUnit را نداشته باشد.

به طور خلاصه، PHPUnit یک چارچوب تست قوی تر و غنی تر است، در حالی که Pest قصد دارد یک سینتکس ساده تر و گویاتر برای نوشتن تست ها ارائه دهد. انتخاب بین PHPUnit و Pest بستگی به نیازهای پروژه شما، ترجیحات تیم شما، و اینکه آیا شما پرحرفی و ویژگی (PHPUnit) یا مختصر بودن و خوانایی (Pest) را در کد تست خود اولویت دارید، دارد.


البته این نکته رو هم بگم از لاراول 11 به بعد Pest به صورت پیش فرض چارچوپ تست است.

#لاراول #pestphp #phpunit

Anophel آنوفل

تزریق وابستگی (Dependency Injection) در تایپ اسکریپت

🔺 تزریق وابستگی (Dependency Injection) یک تکنیک قدرتمند است که کدهای ماژولار و آزادانه را با مدیریت وابستگی‌های یک برنامه کاربردی و تسهیل تزریق آن‌ها به کلاس‌ها ترویج می‌کند. در تایپ اسکریپت، پیاده سازی تزریق وابستگی گاهی اوقات می تواند دست و پا گیر و...

🌐 : تزریق وابستگی (Dependency Injection) در تایپ اسکریپت

معماری multi-tenancy (multi-tenant architecture) چیست؟
معماری Multi-tenancy (چند مستاجری) یک پترن طراحی نرم‌افزار است که در آن یک برنامه یا سرویس واحد به صورت مشترک توسط چندین کلاینت یا "مستاجر" (tenant) استفاده می‌شود. هر مستاجر به طور منطقی جدا شده و داده‌های خود را دارد، اما همه آن‌ها از یک نسخه از نرم‌افزار و زیرساخت مشترک استفاده می‌کنند. این معماری به طور گسترده در سرویس‌های ابری و نرم‌افزار به عنوان سرویس (SaaS) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ویژگی‌های معماری Multi-tenancy
1. اشتراک منابع: منابع مانند سرورها، دیتابیس ها و برنامه‌ها بین مستاجران به اشتراک گذاشته می‌شوند.
2. جداسازی منطقی: داده‌ها و تنظیمات هر مستاجر به صورت منطقی از دیگر مستاجران جدا هستند، به طوری که هیچ مستاجری به داده‌های دیگران دسترسی ندارد.
3. مقیاس‌پذیری: به راحتی می‌توان تعداد مستاجران را افزایش داد بدون نیاز به تغییرات بزرگ در زیرساخت.
4. مدیریت متمرکز: به‌روزرسانی‌ها، تعمیرات و نگهداری‌ها به صورت متمرکز انجام می‌شود و به همه مستاجران اعمال می‌شود.
5. کاهش هزینه‌ها: از آنجایی که منابع به اشتراک گذاشته می‌شوند، هزینه‌های نگهداری و مدیریت به طور کلی کاهش می‌یابد.

موارد استفاده از معماری Multi-tenancy
- نرم‌افزار به عنوان سرویس (SaaS): شرکت‌های ارائه‌دهنده SaaS معمولاً از این معماری استفاده می‌کنند تا یک نسخه از نرم‌افزار را به چندین مشتری ارائه دهند.
- سرویس‌های ابری: پلتفرم‌های ابری مانند AWS و Azure از این معماری استفاده می‌کنند تا منابع را بین کاربران مختلف به اشتراک بگذارند.
- برنامه‌های سازمانی: شرکت‌ها ممکن است از این معماری برای ارائه خدمات به شعب مختلف یا شرکت‌های تابعه خود استفاده کنند.

معایب معماری Multi-tenancy
- امنیت: هر چند جداسازی منطقی وجود دارد، اما به دلیل اشتراک زیرساخت، احتمال خطرات امنیتی بیشتر است.
- سفارشی‌سازی کمتر: چون همه مستاجران از یک نسخه از نرم‌افزار استفاده می‌کنند، میزان سفارشی‌سازی ممکن محدود است.

کی از این معماری استفاده کنیم؟
- وقتی که نیاز به سرویس‌دهی به تعداد زیادی از مشتریان با هزینه پایین و مدیریت متمرکز دارید.
- وقتی که می‌خواهید مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری بالایی در سرویس خود داشته باشید.
- زمانی که سفارشی‌سازی محدود مشکلی ایجاد نمی‌کند و اولویت با کاهش هزینه و ساده‌سازی مدیریت است.

این معماری معمولاً در مواردی کاربرد دارد که خدمات مشابهی برای تعداد زیادی از کاربران یا سازمان‌ها ارائه می‌شود و نیاز به سفارشی‌سازی عمیق و متفاوت برای هر مشتری وجود ندارد.

Anophel مقاله های برنامه نویسی آنوفل

هوک useActionState در React و Next.js
هوک useActionState برای انجام یکپارچه اکشن های سرور طراحی شده است. وقتی یک کنش سرور را به useActionState ارسال می‌کنید، شیئی حاوی خطا (یا استیت)، وضعیت isPending و خود عمل را برمی‌گرداند. این راه‌اندازی به‌ویژه برای مدیریت ارسال‌های فرم و ردیابی وضعیت بارگذاری قبل از بازگرداندن نتیجه مفید است.

این useActionState در کتابخانه‌های دیگر مانند Remix استفاده می‌شود. این هوک به شما امکان می‌دهد تا وضعیت اجرای یک اکشن (مثل ارسال فرم) را در کامپوننت‌های React مدیریت کنید. به طور خاص، useActionState به شما اجازه می‌دهد تا وضعیت درخواست (loading, success, error) را دنبال کنید و به تناسب آن‌ها رفتار مناسب را در کامپوننت پیاده‌سازی کنید.

ویژگی‌ها و مزایا
- مدیریت وضعیت درخواست: با استفاده از این هوک می‌توانید به سادگی وضعیت‌های مختلف یک درخواست را مدیریت کنید.
- تجربه کاربری بهتر: با استفاده از وضعیت‌ها (مانند isLoading) می‌توانید انیمیشن‌های لودینگ، پیام‌های خطا، یا تاییدیه‌های موفقیت را نمایش دهید.
- سازگاری با فرم‌ها و اکشن‌ها: به خصوص برای مدیریت فرم‌ها و اکشن‌هایی که نیاز به ارتباط با سرور دارند مناسب است.

بهترین زمان استفاده از هوک useActionState
- فرم‌ها و ارسال داده‌ها: زمانی که نیاز دارید وضعیت ارسال فرم را مدیریت کنید.
- درخواست‌های API: برای مدیریت وضعیت درخواست‌های API (loading, error, success).


اگر نکته یا مورد خاصی بود خوشحال میشم در بخش نظرات اشتراک بگذارید.

#نکست #ری_اکت #react #nextjs

Anophel آنوفل

مثال

مهم ترین هوک در React/Next.js در 2024 : هوک useActionState

🔺 فرم ها بخشی جدایی ناپذیر از برنامه های کاربردی وب هستند که تعامل کاربر و ارسال داده ها را تسهیل می کنند. از لحاظ تاریخی، مدیریت استیت های فرم و رسیدگی به ارسال فرم ها شامل هوک ها و استراتژی های مختلفی بود. با معرفی useActionState، چشم انداز مدیریت فر...

🌐 : مهم ترین هوک در React/Next.js در 2024 : هوک useActionState

هنگامی که دارید کد هاتون رو کامیت می کنید هیچ وقت کد های کامنت شده رو کامیت نکنید این باعث کثیف شدن پایگاه کد هاتون می شود و همچنین این باعث میشه از اصل کنترل ورژن دورتر شوید.

کثیف شدن پایگاه کد
وقتی که کدهای کامنت‌شده را در مخزن (Repository) خود کامیت می‌کنید، این کدها به عنوان بخشی از تاریخچه‌ی پروژه شما ذخیره می‌شوند. این موضوع باعث می‌شود که پایگاه کد شما پر از کدهای مرده، غیرقابل استفاده و غیرقابل پیگیری شود. به مرور زمان، این کدها می‌توانند باعث افزایش پیچیدگی پروژه شوند و درک کدها را برای توسعه‌دهندگان جدید و حتی خودتان در آینده دشوار کنند.

دوری از اصل کنترل ورژن:
یکی از اصول مهم کنترل ورژن این است که هر تغییر در کد به دقت مستند شود و تاریخچه‌ی تغییرات به صورت واضح و قابل پیگیری باشد. زمانی که شما کدهای کامنت‌شده را کامیت می‌کنید، در واقع دارید کدی را ذخیره می‌کنید که نه کامل است و نه مشخص است که چرا کامنت شده. این باعث می‌شود که دلایل تغییرات به درستی مستند نشود و در آینده برای شما یا همکارانتان فهمیدن دلیل این کامنت‌ها و بازگرداندن کدهای صحیح دشوار شود.

پایبندی به فلسفه کد تمیز:
کد تمیز (Clean Code) به معنای کدی است که خوانا، قابل فهم و بدون شلوغی‌های اضافی باشد. وجود کدهای کامنت‌شده در مخزن شما برخلاف این فلسفه است، زیرا این کدها می‌توانند باعث ایجاد ابهام و سردرگمی شوند. مثلاً ممکن است یک توسعه‌دهنده دیگر از خودش بپرسد که آیا این کد کامنت‌شده باید به کد اصلی اضافه شود یا نه. این موضوع می‌تواند باعث کاهش بهره‌وری و ایجاد خطاهای غیرمنتظره در آینده شود.


راه حل‌های جایگزین:
اگر نیاز دارید که کدی را برای مدت کوتاهی از اجرا خارج کنید ولی همچنان می‌خواهید آن را به یاد داشته باشید، می‌توانید از امکانات کنترل ورژن استفاده کنید. به عنوان مثال، می‌توانید آن کد را به یک شاخه (branch) جداگانه منتقل کنید. در این صورت، هم تاریخچه‌ی پروژه تمیز باقی می‌ماند و هم شما به راحتی می‌توانید در صورت نیاز به آن کد دسترسی داشته باشید.

خلاصه کلام‌ :
در مجموع، کامیت کردن کدهای کامنت‌شده نه تنها باعث کثیف شدن پایگاه کد می‌شود بلکه می‌تواند اصول کنترل ورژن را زیر سوال ببرد و درک و نگهداری پروژه را برای شما و همکارانتان در آینده دشوارتر کند. به جای کامیت کردن کدهای کامنت‌شده، سعی کنید از ابزارهای کنترل ورژن و مدیریت پروژه به درستی استفاده کنید تا پایگاه کد تمیزی داشته باشید.

Anophel آنوفل

#گیت #کامیت #commit

8 بهترین روش امنیتی در لاراول

🔺 بسیاری از توسعه دهندگان جدید این سوال را مطرح می کنند که آیا لاراول ایمن است یا خیر. لاراول ویژگی های امنیتی مختلفی را ارائه می دهد، اما خود چارچوب نه ذاتا امن است و نه ناامن. به اندازه اقداماتی که توسعه دهندگان اجرا می کنند، ایمن است. اجازه دهید در...

🌐 : 8 بهترین روش امنیتی در لاراول

در PHP، یک Closure یا Closure Function تابعی است که می‌تواند درون یک متغیر ذخیره شود و به عنوان آرگومان به توابع دیگر ارسال شود. Closure ها توابع ناشناس هستند این نوع توابع با استفاده از کلمه کلیدی function ایجاد می‌شوند و ممکن است به متغیرها و منابعی از حوزه‌ای که در آن تعریف شده‌اند، دسترسی داشته باشند. این ویژگی به Closure اجازه می‌دهد که به صورت دینامیک رفتار کند و با شرایط محیطی که در آن تعریف شده است، همگام باشد.

یکی از قابلیت‌های مهم Closure در PHP استفاده از کلمه کلیدی use برای دسترسی به متغیرهای خارجی است. این امکان به توابع Closure اجازه می‌دهد که به داده‌هایی که خارج از دامنه‌ی تابع تعریف شده‌اند، دسترسی داشته باشند.

در این مثال، Closure به متغیر message$ که خارج از تابع تعریف شده است، دسترسی دارد و آن را در خروجی به کار می‌برد.

تفاوت Closure با روش‌های دیگر

1. قابلیت حمل داده : برخلاف توابع معمولی که تنها درون حوزه‌ای که تعریف شده‌اند به متغیرها دسترسی دارند، Closure Function می‌تواند داده‌های محیط خود را حمل کند. این امر با استفاده از کلمه کلیدی use ممکن می‌شود.

2. استفاده در برنامه‌نویسی فانکشنال : Closureها در برنامه‌نویسی فانکشنال (Functional Programming) کاربرد زیادی دارند. به عنوان مثال، می‌توان آن‌ها را به عنوان آرگومان به توابع دیگر ارسال کرد که این ویژگی در توابع معمولی ممکن نیست.

3. انعطاف‌پذیری بیشتر : Closureها به دلیل قابلیت حمل داده و دسترسی به متغیرهای بیرونی، انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به توابع معمولی دارند. این امر باعث می‌شود که بتوان از آن‌ها در شرایط پیچیده‌تر استفاده کرد.

علت استفاده از Closure
استفاده از Closure در مواردی که نیاز به حمل داده‌های خارج از تابع به همراه تابع داریم بسیار مفید است. این امر به ویژه در مواردی که نیاز به ایجاد توابع callback، استفاده از توابع higher-order، یا ایجاد کدهای پویا داریم، اهمیت پیدا می‌کند.

به عنوان مثال، در هنگام کار با توابعی مثل array_map یا array_filter که نیاز به تابع callback دارند، Closureها می‌توانند برای ایجاد توابع callback پیچیده با داده‌های مرتبط استفاده شوند.

نتیجه‌گیری

کلاژور ها Closure ابزارهای قدرتمندی در PHP هستند که به برنامه‌نویسان اجازه می‌دهند توابع پویا و قابل حمل ایجاد کنند که می‌توانند داده‌های محیطی را به همراه خود داشته باشند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود Closureها در بسیاری از موقعیت‌ها که انعطاف‌پذیری و قابلیت حمل داده اهمیت دارد، گزینه‌ای مناسب باشند.

#php #laravel #لاراول #closure_php

Anophel آنوفل

تابع (*)Count در مقابل تابع Count(1) در SQL

در SQL، توابع (*)Count و COUNT(1) هر دو برای شمارش رکوردها در جدول استفاده می‌شوند، اما تفاوت‌هایی جزئی از نظر عملکرد و کاربرد دارند. بیایید به تفاوت‌ها و شباهت‌های آن‌ها بپردازیم.

تابع Count(*)
تابع (*)Count تمام رکوردهای موجود در جدول را می‌شمارد، صرف نظر از اینکه مقدار فیلدها NULL باشند یا خیر. این تابع تمام سطرهای جدول را بدون در نظر گرفتن محتوای ستون‌ها حساب می‌کند.

مثال:
SELECT COUNT(*) FROM my_table;

در این مثال، تمامی رکوردهای موجود در جدول my_table شمارش می‌شوند.

تابع Count(1)
تابع COUNT(1) نیز رکوردهای جدول را می‌شمارد، اما از عدد ۱ به عنوان یک مقدار ثابت استفاده می‌کند. این عدد در اصل معادل یک ستون محاسبه‌شده است که همیشه مقدار ۱ را برمی‌گرداند. این تابع نیز تمام سطرها را می‌شمارد، حتی اگر فیلدهای ستون‌ها NULL باشند، چرا که عدد ۱ همواره یک مقدار غیر-NULL است.

مثال:
SELECT COUNT(1) FROM my_table;

در اینجا نیز تمام رکوردها، فارغ از مقدار ستون‌ها، شمارش می‌شوند.

### تفاوت‌های عملکردی و امنیتی
از لحاظ پرفورمنس و عملکرد تفاوت خاصی ندارند.

علت استفاده از هرکدام
- تابع (*)Count: بیشتر مواقع، زمانی که می‌خواهید تعداد کل رکوردهای جدول را بدانید، از این تابع استفاده می‌شود. این رایج‌ترین و پرکاربردترین شکل استفاده از COUNT است.

- تابع COUNT(1): گاهی برای بهبود درک کد یا به دلایل سلیقه‌ای استفاده می‌شود، زیرا بعضی توسعه‌دهندگان بر این باورند که COUNT(1) واضح‌تر است (چرا که عدد ۱ همیشه وجود دارد). اما از نظر عملکردی تفاوتی ایجاد نمی‌کند.

کدام یک بهتر است؟
- پیشنهاد کلی: استفاده از (*)Count استانداردتر و رایج‌تر است. این تابع معنای واضح‌تری دارد و برای شمارش کل رکوردها بهینه شده است.

- معیار استفاده: اگرچه تفاوت عملکردی ناچیزی وجود دارد، پیشنهاد می‌شود که از (*)Count استفاده کنید، زیرا هم از نظر خوانایی بهتر است و هم اکثر پایگاه داده‌ها بهینه‌سازی‌های خود را برای این تابع انجام داده‌اند.

خلاصه کلام :

- هر دو (*)Count و COUNT(1) برای شمارش رکوردها در جدول استفاده می‌شوند و از نظر عملکرد در پایگاه داده‌های مدرن تفاوت خاصی ندارند.
- تابع (*)Count استانداردتر و رایج‌تر است و معمولاً توصیه می‌شود به دلیل خوانایی بیشتر و پشتیبانی بهتر از آن استفاده شود.

#sql #database #دیتابیس #پایگاه_داده #mysql

Anophel

Bootstrap در مقابل Tailwind CSS: مقایسه فریمورک های برتر CSS

🔺 امروزه فریمورک های CSS متعددی در دسترس هستند که هر کدام دارای پیشنهادات منحصر به فرد خود هستند. انتخاب چارچوب مناسب CSS از بین این گزینه‌ها می‌تواند چالش برانگیز باشد، زیرا اکثر کاربران مطمئن نیستند که کدام چارچوب برای پروژه توسعه وب آنها مناسب‌تر اس...

🌐 : Bootstrap در مقابل Tailwind CSS: مقایسه فریمورک های برتر CSS

#css #tailwind #bootstrap

بهترین روش های MongoDB: بهینه سازی عملکرد

🔺 MongoDB به عنوان یک راه حل قدرتمند دیتابیس NoSQL که انعطاف پذیری، مقیاس پذیری و سهولت استفاده را ارائه می دهد، محبوبیت گسترده ای به دست آورده است. با این حال، برای استفاده از پتانسیل کامل آن، توسعه دهندگان باید به بهترین شیوه هایی که عملکرد و قابلیت...

🌐 : بهترین روش های MongoDB: بهینه سازی عملکرد

#دیتابیس #mongodb

زبان برنامه نویسی GO یا Golang چیست؟ بررسی تخصصی

🔺 گو (Go) که با نام گولنگ (Golang) نیز شناخته می شود، یک زبان برنامه نویسی متن باز، کامپایل شده و تایپ شده استاتیک است که توسط گوگل طراحی شده است. این ساده، با کارایی بالا، خوانا و کارآمد ساخته شده است. Go (یا Golang) قطعاً محبوب‌ترین زبان برنامه‌نویسی...

🌐 : زبان برنامه نویسی GO یا Golang چیست؟ بررسی تخصصی

#Go #golang #گو #گولنگ

Concurrency در Go : بررسی عمیق Goroutine ها و Channel ها

🔺 Concurrency یک مفهوم اساسی در Go (Golang) است که اجرای چندین کار را به طور همزمان امکان پذیر می کند و برنامه های ما را کارآمد، پاسخگو و قادر به استفاده موثر از پردازنده های چند هسته ای می کند. یکی از جنبه های کلیدی برنامه نویسی همزمان در Go، استفاده...

🌐 : Concurrency در Go : بررسی عمیق Goroutine ها و Channel ها

#Go #golang #گو #گولنگ

بین JWT و PASETO از کدام یک استفاده‌ کنیم؟

JWT چیست؟
جیسون وب توکن JWT مخفف JSON Web Token است. این یک استاندارد باز (RFC 7519) است که یک روش فشرده و مستقل را برای انتقال ایمن اطلاعات بین طرفین به عنوان آبجکت JSON تعریف می کند.


پاستو PASETO چیست؟
پاستو Paseto که مخفف Platform-Agnostic Security Tokens است، مشخصاتی برای توکن‌های امن stateless است.

و جایگزین مدرن و بهتر برای JWT ارائه می‌کند و برخی از آسیب‌پذیری‌های ذاتی آن را برطرف می‌کند و بر پیش‌فرض‌های ایمن و سهولت اجرا تأکید می‌کند.

برخلاف ساختار تک و عمومی JWT، پاستو از یک رویکرد نسخه‌سازی شده با دو هدف مشخص استفاده می‌کند:

توکن های لوکال: این برای سشن stateful و سمت سرور طراحی شده است. همچنین معمولاً از رمزنگاری با symmetric-key استفاده می‌کند، که در آن از key مخفی یکسانی برای رمزگذاری و رمزگشایی استفاده می‌شود.

توکن های پابلیک: این برای اپلیکیشن های stateless و موارد استفاده شامل رمزنگاری public-key در نظر گرفته شده است. این توکن‌ها را می‌توان بدون نیاز به ذخیره‌سازی سمت سرور به‌طور ایمن منتقل و تأیید کرد.


آنوفل

#jwt #paseto