این شباهت به حضرت موسی (ع)، از جهات متعددی ارزشمند و قابل توجه است. با این حال، قبل از هر چیز باید به اصطلاح « خائف یترقب بپردازیم.

در ترجمه تحت الفظی و نیز ترجمه های به دست آمده از اکثر ترجمه های موجود قرآن کریم، عبارت « خائف » به صورت « ترسان » و عبارت « یترقب » به « صورت نگران » معنا شده است. گرچه این معانی « تحت اللفظی » نیز ممکن است درست به نظر برسند، لیکن در خصوص حضرت موسی (ع)، و بالاخص امام مهدی (عج)، نیاز به تدبر بیشتر در این عبارات است.

« خائف » گرچه در اکثر ترجمه ها به ترس از « سپاه فرعون » و کشتار توسط این سپاه نسبت داده شده است، و نیز « یترقب » گرچه به صورت « نگران » و « کسی که آماده بروز هر گونه پیش آمدی است »، معنی شده است، اما این اصطلاحات در عرفان و سیر و سلوک، معانی دیگری نیز دارند.

در بسیاری از ادعیه و زیارات، اصطلاح « خائف » در معنای مثبت به کار رفته و به وضعیت « سالک » در برابر « خداوند متعال » و ترس و خضوع و خشوع در برابر پروردگار متعال مرتبط دانسته شده است.

@alvadossadegh

همچنین در بسیاری از متون عرفانی، و از جمله « قرآن کریم »، عباراتی همچون « یترقب »، « مرتقبون »، « ارتقبوا » و ... در معنایی مرتبط با « مراقبه » به کار رفته اند که در سیر و سلوک عرفا، جایگاهی مهم دارد. بنابراین « یترقب » بیش از همه به مفهوم « مراقبة » و توجه سالک به سمت معبود و خداوند و سپردن امور به دست ذات اقدس باری تعالی است و در واقع « سالک » در وضعیت « مراقبة » تمام حواس و اعضا و جوارح و توجه خود را مورد « مراقبت » و « حراست » و « پایش » قرار داده و همه را در مسیر قرب و توجه به « پروردگار » قرار می دهد.

بدین ترتیب در مورد آن چه که در قرآن در خصوص حضرت موسی (ع) بیان شده و آن چه که در خصوص وضعیت امام مهدی (عج) در حین ورود به « مکه » ذکر شده است، به نظر می رسد که « خائف » و « یترقب » بودن این دو بزرگوار، بیشتر در برابر « خداوند متعال » می باشد و این دو شخصیت بزرگ الهی، با « سیر و سلوک » و « مراقبه عرفانی »، خداوند متعال را به استمداد می طلبند و البته، مزد این « مراقبه » و « استمداد » را نیز در فاصله کوتاهی می گیرند!
@alvadossadegh

همان گونه که ذکر شد، « یترقب » مفاهیمی وسیع تر از « نگرانی » از وقوع اتفاقات غیر منتظره دارد و به موضوع « مراقبه » و « سیر و سلوک معنوی » نیز مرتبط است.

اتفاقاً به نظر می رسد که مفهوم « عرفانی » عبارت « خائف یترقب » پررنگ تر است. وگرنه حضرت موسی (ع) و هارون (ع) بدون هیچ همراهی در قصر فرعون و در بین انبوهی از نظامیان وی، حاضر شدند و بدون ترس و لرز، فرعون را به سوی دین خدا فراخواندند. بنابراین مفهوم « ترس » از « فرعون » برای ایشان معنای چندانی ندارد.

همچنین امام مهدی (عج) در روزهای آتی پس از خروج از « مدینه » و ورود به « مکه »، تنها با 313 نفر از اصحاب خود در میان حجم انبوهی از مردم، اعلام « قیام » می کنند، بنابراین مجدداً مفهوم « ترس » از « سفیانی » و سپاهش برای ایشان معنایی ندارد.

به همین دلیل نگارنده معتقد است که توجه ویژه به مفاهیم « عرفانی » عبارت « خائف یترقب »، بیش از همه حائز اهمیت است.

@alvadossadegh

در ادامه روایت، امام محمد باقر (ع) می فرمایند که « فرمانده سپاه سفیانی »، نیروهای تحت امر خود را به یک « دشت » در بین « مکه » و « مدینه » می رساند که طبق روایات صحیحه دیگر، اسم این « دشت »، « بیدا » می باشد.

در بیابان « بیدا »، ناگهان ندایی آسمانی به گوش می رسد و ناگهان « خسف بیداء » رخ داده و « سپاه سفیانی » به درون زمین بلعیده می شود!

@alvadossadegh

« خسف بیداء » که یکی از 5 نشانه حتمی ظهور است، اهمیت بسیار والایی در مباحث مهدوی دارد. همچنین از دیدگاه استراتژیک نیز فوق العاده با ارزش است.

در این واقعه، که به صورت معجزه وار رخ می دهد، به نظر می رسد که اثرات « مراقبه » و « دعا » و « مناجات » امام مهدی (عج) به سرعت ظاهر شده و همان گونه که در اثر مناجات و مراقبه « حضرت موسی (ع) » لشکریان « فرعون » به درون « رود نیل » کشیده شده و غرق گردیدند، در این جا نیز « سپاهیان سفیانی »، بر اثر « مناجات » و « مراقبه » امام مهدی (عج) به درون شن های دشت « بیداء » کشیده شده و با خسف بیداء نابود می گردند!

@alvadossadegh

این واقعه و معجزه عظیم، علاوه بر این که مجدداً به « حقانیت » قیام امام مهدی (عج) گواهی می دهد، به لحاظ نظامی نیز کمر « سفیانی » را می شکند!

در واقع « سفیانی » که مجبور شده بود سپاه 70 هزار نفری خود در عراق را به دو قسمت 35 هزار نفری تقسیم نماید، هم فرصت مقابله با « لشکر خراسان » را با کلیه قوای باقیمانده خود در عراق از دست داده و هم در کسری از ثانیه، نیمی از لشکر باقی مانده خود یعنی در حدود 35 هزار نفر را از دست رفته می بیند!

با این اتفاق از یک سو، دیگر هیچ لشکر قدرتمندی در سر راه « سپاه نوپای امام مهدی (عج) » و متحدان « یمنی » ایشان باقی نخواهد ماند و از سوی دیگر نیز، « سپاه خراسان » با قدرت تمام با باقیمانده لشکر « ضعیف » و « درمانده » و « مایوس » سفیانی در عراق رو به رو شده و این دو جناح، شکست های پیاپی و روزافزون را به « سفیانی » خواهند چشاند!

بنابراین « خسف بیداء » علاوه بر اثرگذاری به عنوان « نشانه حتمی ظهور » و « معجزه ای الهی »، به عنوان جلوه ای دیگر از « مکر الهی » نیز ظاهر شده و دشمن را به مسلخ می برد!

@alvadossadegh

در ادامه، روایت « موثقه جابر » از این عبارات استفاده می کند:

« ... هيچ يك از آنان نجات نمى ‏يابد، مگر سه نفر كه خداوند رويشان را به پشت‏ آنان بر مى ‏گرداند و ايشان از قبيله كلب هستند، و اين آيه در مورد آنان نازل شده: « اى كسانى كه كتاب به شما داده شده، به آنچه ما فرو فرستاديم (قرآن) كه آنچه را نزد شماست (تورات و انجيل) تصديق مى ‏كند، ايمان آوريد، پيش از آنكه چهره ‏هائى را محو سازيم و آن ها را به پشت هاي شان برگردانيم- تا آخر آيه ... »

الغيبة للنعماني، ص 279 باب 14.

همان گونه که در این بخش از« روایت موثقه جابر » و آیه ای که به آن استناد شده است، ملاحظه می گردد، کل سپاه « سفیانی » در بیابان « بیدا » به درون زمین فرو رفته و نابود می شود و از آن ها فقط 3 نفر از افراد سپاه « سفیانی » که از طایفه « بنی کلب » می باشند، زنده می مانند و این افراد نیز در اثر معجزه خداوند، چهره ای عجیب و غریب پیدا کرده و چهره های آن ها به پشت سر، منتقل می شود!!!

@alvadossadegh

اما نکته بسیار با ارزش این بخش از روایت « موثقه جابر » که به « اروپایی ها و آمریکایی ها » در مقابل « دروزی ها » در خصوص ارتباط آن ها با « بنی کلب » روایات، ارجحیت می بخشد و نقش « اروپایی ها و آمریکایی ها » را به عنوان « مستشاران و فرماندهان سپاه سفیانی » که از طایفه « بنی کلب » هستند، پر رنگ می نماید، این است که در این بخش از روایت « موثقه جابر »، « بنی کلب » به عنوان « اهل کتاب » مورد خطاب قرار گرفته اند!!!!

@alvadossadegh