Siz bu xatni o‘qiyotgan bo‘lsangiz, ehtimol, nima haqida yozilganini allaqachon fahmlagandirsiz. Shuning uchun to‘g‘ridan-to‘g‘ri maqsadga o‘taman — bu oylar «Manchester Siti»dagi futbolchilik faoliyatimning so‘nggi oylari bo‘ladi.

Bu haqida yozish juda og‘ir. Har bir futbolchi bu kun albatta kelishini biladi. Va mana u keldi. Siz bu haqda birinchilardan bo‘lib eshitishga loyiqsiz.

Futbol meni sizga — bu shaharga, bu klubga, bu odamlarga olib keldi. Men orzularim ortidan quvib yurgan edim, lekin bu yo‘l hayotimni butunlay o‘zgartirishini tasavvur ham qilmaganman. Bu shahar. Bu klub. Bu odamlar... menga HAMMA NARSANI berdi. Men ham buni evaziga borimni berdim. Ishonasizmi, yo‘qmi — biz hamma narsaga erishdik.

Yoqqan-yoqmaganidan qat’i nazar, xayrlashish vaqti keldi. Suri, Roma, Meyson, Mishel va men bu shahar bizning oilamiz uchun qanday ahamiyatga ega bo‘lganini hech qachon unutmaymiz va har doim minnatdor bo‘lamiz.

Manchester faqat farzandlarimizning pasportida emas, balki undan ham muhimrog‘i — yuragimizda abadiy qoladi.

Bu joy har doim bizning UYIMIZ bo‘lib qoladi.

Shaharga, klubga, xodimlarga, jamoadoshlarimga, do‘stlarimizga va oilamizga o‘tgan o‘n yil uchun katta rahmat.

Har bir hikoyaning yakuni bor, ammo bu bob — eng yaxshisi bo‘ldi.

Keling, bu so‘nggi lahzalarni birga o‘tkazaylik.

Cheksiz muhabbat bilan,

KDB 17