اينجا زلزله نيست. اما من پسرم را همانطور كه خواب است تنگ در آغوش مى گيرم. چرا كه باور دارم مهر ورزيدن و امنيت بخشيدن مسري است. باور دارم حتى از اين فاصله مى توانم انرژي هاي خوب و آرامش و بردبارى براي هموطنانم آرزو كنم. چرا كه مى دانم امشب همه با هم مهربان ترند و براي يكديگر بردبارى آرزو مى كنند. باور مى كنم امشب، امنيت در چشمها و دست ها و آغوش ها رنگ ديگرى دارد.

شب اين سرزمين هيچ شباهتى با شب شهر من ندارد، آرام است و خواب را ساعت ها پيش به چشم خستگان هديه داده. فرسنگها دور تر اما شهر من بيدار است و هر گوشه آش از ترس نفس نفس مى زند. پسرم را در آغوش مى فشارم و دعا مى كنم به جاي زمين زير پاي عزيزانم، قلب من بلرزد. دارم با خدايي كه امشب بايد بيش از هميشه بالاي سر شهرم باشد حرف مى زنم و شاهدش مى گيرم به شبي كه هنوز بيدار است . به شبي كه مى لرزد. به شبي كه حق كودكانش اين بود كه در آغوش آرام مادرى بخوابند كه از مرگ نمى ترسد. قسمش مى دهم به امنيت، به مهربانى، به آرامش، به آبادانى. به خواب .... به يك خواب راحت

#نيكى_فيروزكوهی

#نوشته١٦٤
#سينا_ياوريان

@SinaYavarian

https://t.me/joinchat/AAAAAEDkKYzBHAq2Izm76Q