محمد جدیری عباسی
پیرمرد ناندل هم رفت حاجی علی صالحی @khabarkooh @koohiran
از صفر نقوی
و علیمحمد فرضی تا .....
و اینبار حاجی #علی_صالحی
روزها رفت و گذشت و در اندیشه باز آمدنت، لحظه ها طی شد و مرد!
و نگاهم هر روز،
باز هم با همه شوق،
کوچه ها را پایید.
مثل آن روز که می آمدی از دور …
دریغ! و دریغ!
دل من در غم هجران تو ای خوبترین،
چه بگویم،
چه کشید
چه بنده و چه تمامی کوهنوردانی که دارن به ورزش زیبای کوهنوردی می پردازن، وقتی راهشان به روستای نام آشنای ناندل می رسد، نام یک شخصیت خاص کوهستان آن منطقه در ذهن و دلشان جای دارد.
انسانی شریف،
بی غل و غش،
بزرگ،
خوش برخورد و ....
بنام حاجی علی صالحی.
اصلا کمتر کوهنوردی در این سرزمین کهن می توانید سراغ داشته باشین که نام حاجی علی را نشنیده باشه و باهاش خاطره نداشته باشه....
مردی که مانند کوه بود،
عاشق بود...
و به همه کوهنوردان عشق می ورزید،
برایش فرقی نداشت، که اولین دیدارش باشد یا چندمین دیدار....
چنان با آدم گرم میگفت که گویی سالیان سال هست، باهاش رفیقی.
رفاقتی از جنس کوه!!
از ب بسم الله، شروع صعودت تا ختم صعودت بر بام ایران، نگرانت بود،
نگران برنامه ات.
اگه برای اولین بار برای صعود به مسیر شمالی دماوند آمده بودی، و حاجی علی، در کنارت بود، نگرانیش برایت صد چندان می شد، آخه حاجی علی عین کوه بود، خوش قلب و مهربان....
و خوش صحبت.
در این چند ساعت و یا چند روزی که باهاش بودی، مثل یه پدر از خاطرات دماوند برایت تعریف میکرد، و در میان کلامش از خوبی های کوه دماوند، دلهره هایش از دماوند و در نهایت از کوهنوردان دیارت به نیکی یاد می کرد.
چه گویش زیبایی داشت حاجی علی،
و تو ابدا سیر نمی شدی از صحبتش....
مسیر صعود رو با احترام خاص بهت نشان می داد، و اعلایم مسیر و نشانه هایش را یکی یکی برایت میگفت.
و در نهایت برایت صعود همراه با سلامتی را از ته دل آرزو می کرد، چرا که او دلش همواره با تو بود و آرزویش بدرقه راهت...
بدرود دماوند
بدرود ناندل
بدرود حاجی علی
بدرود خانه امن کوهنوردان
بدورد ای مرد نکونام
بدرود ای کوهمرد
بدرود آقای علی صالحی
بعدازظهر یک روز زمستانی ۹۸
محمد جدیری عباسی
@khabarkooh
@koohiran
و علیمحمد فرضی تا .....
و اینبار حاجی #علی_صالحی
روزها رفت و گذشت و در اندیشه باز آمدنت، لحظه ها طی شد و مرد!
و نگاهم هر روز،
باز هم با همه شوق،
کوچه ها را پایید.
مثل آن روز که می آمدی از دور …
دریغ! و دریغ!
دل من در غم هجران تو ای خوبترین،
چه بگویم،
چه کشید
چه بنده و چه تمامی کوهنوردانی که دارن به ورزش زیبای کوهنوردی می پردازن، وقتی راهشان به روستای نام آشنای ناندل می رسد، نام یک شخصیت خاص کوهستان آن منطقه در ذهن و دلشان جای دارد.
انسانی شریف،
بی غل و غش،
بزرگ،
خوش برخورد و ....
بنام حاجی علی صالحی.
اصلا کمتر کوهنوردی در این سرزمین کهن می توانید سراغ داشته باشین که نام حاجی علی را نشنیده باشه و باهاش خاطره نداشته باشه....
مردی که مانند کوه بود،
عاشق بود...
و به همه کوهنوردان عشق می ورزید،
برایش فرقی نداشت، که اولین دیدارش باشد یا چندمین دیدار....
چنان با آدم گرم میگفت که گویی سالیان سال هست، باهاش رفیقی.
رفاقتی از جنس کوه!!
از ب بسم الله، شروع صعودت تا ختم صعودت بر بام ایران، نگرانت بود،
نگران برنامه ات.
اگه برای اولین بار برای صعود به مسیر شمالی دماوند آمده بودی، و حاجی علی، در کنارت بود، نگرانیش برایت صد چندان می شد، آخه حاجی علی عین کوه بود، خوش قلب و مهربان....
و خوش صحبت.
در این چند ساعت و یا چند روزی که باهاش بودی، مثل یه پدر از خاطرات دماوند برایت تعریف میکرد، و در میان کلامش از خوبی های کوه دماوند، دلهره هایش از دماوند و در نهایت از کوهنوردان دیارت به نیکی یاد می کرد.
چه گویش زیبایی داشت حاجی علی،
و تو ابدا سیر نمی شدی از صحبتش....
مسیر صعود رو با احترام خاص بهت نشان می داد، و اعلایم مسیر و نشانه هایش را یکی یکی برایت میگفت.
و در نهایت برایت صعود همراه با سلامتی را از ته دل آرزو می کرد، چرا که او دلش همواره با تو بود و آرزویش بدرقه راهت...
بدرود دماوند
بدرود ناندل
بدرود حاجی علی
بدرود خانه امن کوهنوردان
بدورد ای مرد نکونام
بدرود ای کوهمرد
بدرود آقای علی صالحی
بعدازظهر یک روز زمستانی ۹۸
محمد جدیری عباسی
@khabarkooh
@koohiran