مطالب كوهنوردي

Forwarded from خبرکوه - ویژه خبرهای تحلیلی کوتاه (محمد جدیری عباسی)

🌙 یک چرت قند پهلو

آفتاب که پشت کوههای بند عیش فرحزاد گم شد من هم به پناهگاه رسیدم .
چراغای تهران روشن شده بود و هیچ صدائی به گوش نمیرسید، اگر در اون ساعات پرنده ای پرواز کند به جرعت صداي بال زدنش را میتوان شنید.
باد هم نمی آمد.
به پناهگاه سنگی رفتم دیدم فقط جای یک کیسه خواب پهن کردن خشک مانده و بقیه اطاقک توده ای از برف به صورت یخ زده فضای داخلی را پوشانده و محیط را سرد سرد كرده بود و در هم نصفه بسته میشود.
اول چراغ روشنائی را روشن کرده و با کلنگ کوه مشکل درفلزی را حل کردم طوری که نسبتاً بسته شود، بعد زیرانداز اسفنجی را پهن کردم کتری را پربرف تمیز کرده و روی پرموس گذاشتم، کیسه خواب رو پهن کرده و خزیدم زیرش .
از بس که بدنم از سرما کرخت شده بود با وجود حساسیتي که به سرما داشتم چشمام اطرافش مثل چینی ها باد کرده و انگشتام متورم و سر شده بودند.
شروع کردم به ورزش کردن توی کیسه خواب .
سرم رو کرده بودم توی کیسه قطبی و زیپ رو هم تا آخر داده بودم بالا و با نفسم هوای داخل كيسه رو گرم میکردم.

یک چرت قند پهلو هم زدم و وقتی آب داشت میجوشید بیدار شدم.
بدنم گرم شده بود یک فنجان چای دستم گرفتم و از پناهگاه زدم بیرون حالا به آسمون نگاه میکردم هوا ستاره بارون بود و به پائین دست نگاه میکردم تهران چراغهای ریز روشن و خطهای متقاطع متعدد و سکوت و آرامش وصف ناپذیر ، حتی از دور دستها نیز زوزه سگ و یا شغالی نمیآمد.
انقدر به آسمان نزدیک تر شده بودم که فکر میکردم اگر بالا پشت بام پناهگاه بودم دستم به ستاره های نزدیک میرسه.
ستاره های دب اکبر و دب اصغر و ... که در آموزشهای جهت یابی در شب را به ما آموخته بودند خودشان را بهتر نشان میدادند.
مثل این بود که من آن شب آسمان پر ستاره را با عینک نزدیک بین ذره بین دار نگاه میکردم.
من محو آن جو و سکوت و زیبائی طبیعتی شدم که مثل اینکه اولین بار تو عمرم به دنیای تازه ای رسیده باشم که تا کنون اینگونه نبود.
خودم را از یاد برده بودم به هیچ چیز مادی و انسانی فکر نمی کردم زمان برایم متوقف شده بود، برای لحظاتی خودم را در آن دنیای نورانی آسمانی رها شده دیدم نمی دانم چه مدت به آسمان خیره شده بودم آنقدر که حس گردن درد مرا از آن خلسه نعشه وار به خود آورد .
مدتی بود کتابهای عرفانی شعرگونه عطار نبشابوری و عمر خیام و مولانا را با دقت بیشتر میخواندم، برداشتهایم با ابهام هائی همراه بود، ولی یکباره آن اشعار برایم معنی شدند و در تراس پناهگاه آلمنیومی به زانو در آمده و به سجده شکر سر به خاک گذاشتم.
من در این عالم حل شده بودم و وزنم مانند کاهی شده بود که هیچ سنگینی را احساس نمیکرد.
من یه جورائی برای چند لحظه به تعالی انساني خودم رسیده بودم و چشم دلم بیدار شده بود.

تاریخ کوهنوردی
قسمتی از خاطرات مجید داریان
نوروز سال 1356
@khabarkooh
@koohiran

17 views18:56