شب، کوهستان و دلنوشته

از آقای مهندس شهاب الدین نکوفر
@khabarkooh
@koohiran

شب کوه پیمایی

معدود اشخاصی، خصوصاً در چنین مقطعی، لذت شب کوه پیمایی را تجربه می کنند ، لذا ، شب کوه پیمائی تجربه ای کم بدیل است ...
زمین و آسمان در خط الراس کوه با هم پیوند می خورند و ستاره ها گویی نجوایی آرام در گوشت زمزمه می کنند و به تو می گویند ...
تفاوت عظمت و خُردی را ...
یا احتشام و حقارت را ...
زمینِ زیر پایت با آسمان بالای سرت با همدگر جدلی از جنس دیالکتیک دارند ...
دیالکتیکی صدا دار
و هم مصور و نیز زیبا ...
هر چه خواهی ، زیبا ...
در چنین شرائطی ،
می توانی نزدیک شوی
به حس بودن
یا شدن
و جریان داشتن ...
حتی جاودانگی ! ...
بویی نیست ...
صدایی نیست ...
حسی نیست ...
آرزویی نیست ...
غوغایی نیست ...
زمزمه ، نیز همهمه ای نیست ...
بجز خویشتن ...
چه بسا دریابی که تو هیچگاه نبودی ...
و لاجرم اگر چنین باشد رسم و خط و روندِ روزگار! ...
چه بسا هیچگاه نباشی ...
چنان که خیلی ها نیستند
لیکن می پندارند که هستند
و نیز ، تأثیر دارند .
شاید ...
نسیم خنکِ استخوان نواز کوهستان به تو بفهماند که خویش را با درد های کوچک نیازاری ...
اما یادت دهد که با رمز و نشانه های کوچک چنان شاد باشی و رها ...
که همه رشک برند بر تو
و غبطه خورند بر حال و احوالت ؟!

شهاب الدین نکوفر
@khabarkooh
@koohiran

شب کوه پیمایی – دو

کوه نوردان حرفه ای در شبانگاهان ...کوه نمی پیمایند !
زیرا بسی دشوار تر است ...
کوه همواره نقشی استادانه داشته است برای انسان ...
فلسفۀ کوه پیمایی، چونان فلسفۀ زیستن است ...
کوه رفتن،
همچون زیستن است ....
لیک بی دریغ و بی ریا ،
هوشیار و با صفا ،
راد و صریح و صحیح ،
نظیف و قبراق ،
مُصمم و هدفمند ،
مهربان و قاطع ،
مراقب و هم ...مطمئن ...
باید بود .
در کوه پیمایی ...اگر هم ، مسیر را آشنا باشی و مسلط بر آن ...نیز حتماً باید با نگاه های تیز بینانه به مسیر ...گام برداری ... همین است که شبانگاه ، اوقات مناسبی برای کوه پیمایی نیست ...
کوهستان سرشار از آرامش و سکوت است ... بنابراین باید بتوان فهمید که اگر خطری در گام و بطن چنین آرامشی نهفته و خفته ...به چه میزان می تواند مُهلک باشد !

که زندگی نیز چنان است ...
اگر فُرجه ای دست دهد و لحظاتی از شبانگاهان را در کوه باشی، گویی در آغوش یک مادر یا در جوار یک پدری ...
حس بالا خزیدن از ارتفاع، تجربۀ ارتقاء یافتن است ...
کوه ، توان مُتلذِذ شدن از حس آرامش را از درون انسان می کشد بیرون و به او می چشاند، طعم آرامش را ...
طعمی که خیلی ها ،
اساساً تجربه اش ننموده اند !

نمی فهمم !
چه می شود که انسان بدین سادگی و با چنین درجۀ وضوحی گمراه و مُنحرف و بیگانه می گردد با طبیعت.
یعنی با خویشتن؟!
چه راز و رمز غریبی دارد این سر گشتگی ؟ نمی دانم ...
چرا اکثر دوستانی که خویش در فضاهای ده بیست چهل متر مربعی با ارتفاع حداکثر دو ونیم متری زندانی هستند ؟!
روان و ذهنشان آزرده و نگران من است و همسرم، که در دامنۀ کوهی در فضایی باز زیست می کنیم ؟
نمی دانم چه لطف و مزیتی دارد ، نفس به نفس و دیوار به دیوار با اشخاصی زیستن که حتی نامشان را نیز نمی دانیم ؟ !
صدا های ناهنجار ،
بوها و عطرهای نا خوش ،
مناظر ناهنجار و مشکوک ،
و خطرات مشخص و نا مشخص و آلودگی ها از همه نوع ...
و انواع اعتیادهای مرسوم شهر نشینی شهر نشینی !...
آنهم از نوع درجه چندمش ؟
...نمی دانم
و نمی فهمم ....

شهاب الدین نکوفر
@khabarkooh
@koohiran

بمناسبت شروع سال2020
توصیه می کنم این ۹۰ ثانیه را ببینید.
#زنده_یاد قیصر امین پور
به بهترین شکل ممکن انواع آدمها در زندگی را بیان می کند!

@khabarkooh
@koohiran

زمستان...

عکس از چنگیز امیرمحمدیان
@khabarkooh
@koohiran

آغری
آرارات بزرگ و آرارات کوچک
در یک قاب

عکس از چنگیز امیرمحمدیان
ارتفاعات میشو-شهرستان مرند
در ۶۰ کیلومتری تبریز
@khabarkooh
@koohiran

دورنمای سبلان پرابهت از سهند زیبا

عکس از چنگیز امیرمحمدیان
@khabarkooh
@koohiran

#مقالهء_کوچک
اما مفید

لطفا مقاله مثلث سرمازدگی را بدقت مطالعه نمایید.

@khabarkooh

نیم نگاهی به گذشته....

از علی بیات
@khabarkooh
@koohiran

نیم نگاهی به گذشته...

تا حالا فکر کردید، چطور قدم در کوه گذاشتی؟ و دیگه پس نکشیدی... تا بخودت بیای، چند دهه گذشت و نوجوانی و جوانی را در کوه و طبیعت جا گذاشتی و به میانسالی رسیدی!!...
چند جفت کفش پاره کردی؟
و چند جفت دیگه احتیاج داری؟
به کوه‌نوردی مبتلا شدی و اگر نگوییم اعتیاد، بهش احتیاج پیدا کردی!...
و اصولا چرا این رشته ورزشی با این همه مشقت و زحمت و کولاک و بوران و آفتاب و یخ و برف و معونت در تغذیه و ... را انتخاب کردی؟
که نه خوراک حسابی دارد و نه دستشویی و خوابی چون آدمیزاد دارد!...
اصلا مگه کوه‌نوردی ورزش حساب میشه!؟
و در طول چند دهه چی یاد گرفتی؟
چی یاد دادی...؟
کجاها مفید بودی؟
و کجاها مضر؟
آیا خط خاصی داشتی؟
یا دیمی و فله‌ای کار کردی؟
بین الان و نقطه شروعت فاصله و تفاوتی هست؟
کجا دست‌گیری کردی؟
و کجا و کیا دست‌گیرت بودند؟
از خودت رهرو گذاشتی؟
یا صرفا رهرو بودی؟
چه اثر و ردی ازت بجا مانده؟
آیا کوه‌نوردی باعث تعالیت شده یا تنزل؟
از تحصیلاتت چه خبر؟...
کوه باعث آسیب به آن شد؟
یا تکمیل و ارتقاء آن؟
از خانواده چطور؟
جمعه‌ها رهاشون کردی به‌امید خدا و به قیمت دلخوریشان و با دوستات رفتی گلگشت یا برای اونام وقت گذاشتی؟

راستی ازدواج کردی یا نه...؟!!
کوه بهت آرامش داده یا آرامشتو گرفت؟
از دست و پا و کمر چی؟
انداختت یا داره میندازه!؟
کجای کاری الان؟!
کوه که سر جاش هست؛ آیا شما هم سر جای خودت هستی؟!
چند تا رفیق به‌درد بخور پیدا کردی؟
چند تاشو نگه داشتی؟
و چند تاشو از دست دادی؟
از کوه خیر و منفعتی هم داشتی؟
یا همش از گلوی زن و بچه بریدی و خرج کوه کردی!؟
کوه رافع مشکلاتت شد؟
یا خودش یه مانع هست؟
برای کوه که معشوقه‌ات بود قدمی برداشتی؟
#زباله‌هاشو جمع کردی؟
یا اضافه کردی؟
و خودتم شدی اضافات کوهستان و اجتماع؟!
چقدر مطالعه کردی؟
و با دانش کار کردی؟
چقدر سعی کردی با ثبات و باسواد باشی؟
و ده‌ها چرای دیگر...

فقط کافیه #نیم_نگاهی به گذشته خودت بندازی تا ببینی چه نمره‌ای مشمولت میشه؟...

و یک سئوال پایانی:
این‌همه تاکید دارند، که کوه‌نوردی "انسان‌ساز" است، آیا واقعا شما ساخته شدی یا فقط وقتت رو تلف کردی؟

علی بیات
@khanarkooh
@koohiran

راکاپوشی بیست و‌هفتمین کوه و یکی از زیبا‌ترین قلل دنیا دارای ارتفاع ۷۷۸۸ متر می‌باشد.
این کوه درحالی که تنها در ۱۶.۵ کیلومتری دره هونزا قرار دارد، ۶۰۰۰ متر بالاتر از آنجا واقع شده.

راکاپوشی در تابستان ۱۳۷۶ توسط کوه‌نوردان کشورمان از مسیر جنوب غربی و روستای ژاگلوت صعود شد.

برداشت از آلپاین ادونچر

T.me/kouheghaf
instagram.com/kouheghaf

8000 متری پنهان

با دوربین چشمی نگاهی به دیواره دارم، اما حالا دیگر ابرها همه جا را پوشانده و کسی را نمی ببینم.
ناگهان جسمی با سرعت شبیه یک تکه بزرگ سنگ به پایین سرازیر می شود، گویا سنگ نیست، با تمرکز بیشتر متوجه انسانی می شوم که رد خون آلودی را به دنبال خود روی برف ها باقی می گذارد.
متاسفانه من باید شاهد چنین صحنه غم انگیزی باشم، نفسم در سینه حبس می شود، شاید حدود هزار متر مسیر را پایین می آید.
بالاخره با بیرون دادن نفس، فریاد می زنم:
دیواره رو نگاه کنید.
یک نفر اونجا پرت شد.
کماکان نظاره اش می کنیم، تا بالاخره در یک محوطه پایین دیواره و دم یخچال متوقف می شود، نشانی از زندگی در او دیده نمی شود!
لباسم را عوض می کنم و خودم را برای عملیات نجات آماده می کنم.
همین که داشتیم راه می افتادیم، بهمن مسیری را که جنازه از آن پایین آمده بود، را درو کرد و برفی حدود یک متر سطح آن را پوشاند.
دیگر کاری نمی توانستیم بکنیم.
چه بسا خودمان را هم به دردسر می انداختیم.
کاری جز اشک ریختن نماند.
بغض گلویم را گرفته بود.
به داخل چادر خزیدم!!
پیش خود فکر می کردم، گاهی پیروزی و شکست یا به عبارتی پیروزی و تراژدی تا چه حد تنگاتنگ کنار یکدیگرند.
و با یک اشتباه و سهل انگاری کوچک همه آنچه را که بدست آورده ایم به سادگی از دست می دهیم.
بیچاره خانوداه اش که بی خبرند!

بخشی از هشت هزار متری پنهان
نویسنده دیتر پورشه
ترجمه از: جمشید هدایت نسب
فصلنامه کوه ۶۶
@khabarkooh
@koohiran

آرزوی صعود ایمن در برنامه های زمستانی برای تک تک شما کوهنوردان را خواهانیم.

عکس از عباس علینژاد
@khabarkooh
@koohiran

به همین سادگی ....
دلی صاف
آسمانی صاف

عکس از داوود طوی بیگی
@khabarkooh
@koohiran

#عظمت
کوه
کوهنورد

تقدیم به اعضائ محترم کانال:
#خبرکوه
#مطالب_کوهنوردی

اثر زیبای چنگیز امیرمحمدیان
@khabarkooh
@koohiran

راکاپوشی ۷۷۸۸ متر
جنگلهای هونزا
بیاد #فرشاد و #اسی
نفرات از چپ:
محمد جدیری، افسر رابط، زنده یاد فرشاد خلیلی، زنده یاد اسماعیل متحیر پسند
@khabarkooh
@koohiran

برف هایی که هیچگاه آب من نمی شوند ،...

زنده یاد محمد اوراز - زنده یاد فرشاد خلیلی
#راکاپوشی_مانس_هد
عکس از محمد جدیری عباسی

@khabarkooh

کوهها، آدم ها
ارتباط نا گسستنی

چسبیده به اکثر شهرا و روستاها
کوههایی وجود دارن که تو غم ها و شادی ها،
دلتنگی ها و خوشی ها
شریک و همدم آدماست
و ما میریم و در دامانش آرامش میگیریم
و بهش پناه میبریم.
حتی با نگاه کردن از دور بهشون.

وقتی پائیز کمی با برف سفیدش می کنه،
یه جورای زیبا هستن.
موقع بهار با ابرای بهاری
و تابستون با گلها و گیاهان خاص خودش ...

مثل ریشه اون ..... شهر و منطقه می مونن
که ماها رو به خودش وابسته کرده.
هموطنای همدانی کوه الوند رو دارن،
تهرانیا توچال، اصفهانیا صفحه رو
و....

ما تبریزا کوه سرخ "عینالی" و "دند" رو داریم، که چهار فصل سال شریک غم ها و شادی هامون هستن.

نوشته: عظیم قیچی ساز
@khabarkooh
@koohiran

❤️ با یاد محمد داوودی

بعضی زخم ها را
باید درمان کنی،
تا بتوانی به راهَت ادامه بدی

بعضی زخم ها باید
باقی بمونه،
تا هیچوقت راهت را
گم نکنی...

@khabarkooh

تماشاگر خاموش !

.........تيغ داغ و سپيد آفتاب.
آفتاب زمستانی" علم چال" از پس هزار روز بوران! غنيمتی بود آفتاب.
چشم های نيم بسته از شدت نور و برف و آفتاب و گرماِيی که تا همين ديروز به رويا می مانست.
و سرهايی به آسمان و گوش هايی تيز و ديواره شمالی که چونان غولی سرما خورده را خودش را بر شانه های" گرده" يله کرده بود.

هلی کوپتر رسيد.
آمدی.
از هوا آمدی آنروز.
که هوا خوب بود و نمی دانستم که چون دود در پای اين ديواره ی سرد بر هوا خواهی شد !

"حسن کيف".پرستار ناشی باقصاوت تمام سوند اکسيژن را به سوراخ های بينی ات فرو کرد وآنچنان که تو بيهوش بر صورتت چنگ زدی وبردنت.
اين آخرين تصوير از تو بود که در حافظه ام مانده است!
سالها می گذرد از آن روز و تو رفتی و من ماندم و ما مانديم هر يک به راهی در گذار.
از فراز به فرود اين صخره زار و خار زار!!

مسعود گفته بود که وضع وخيمت رو به
بهبودی است و وضع تيم ما هر روز بی تو وخيم تر می شد.
اتاق يخ زده علم چال و دوره های هوای خراب و سنگينی سکوت و ديوار بلند بی اعتمادی!! که هر روز بلند تر می شد زمزمه هايی که بعد ها به پچ پچ ها و و دو رويی ها چهره میگرداند و دوستان ديروز به رقيبان امروز! بدل می گشتند تا فردا که،
که می دانست روی در روی هم خواهند ايستاد اين اساتيد!؟؟
پچ پچ ها کار خودش را کرد.
ترکيب تيم بهم ريخت.
حالا کسی که قرار بود حتما در تيم حمله باشد و نبود!
پس لابد نبايست کس ديگری هم از این معبر بالا می رفت!!
تا غول ديواره باز هم دست نيافتنی بنمايد تا بازاسطوره های شکست خورده برای ذهن های جوان اسطوره بماند!
هر چند که ديروزش به ضرب تزريق آمپول های تقوِيتی جلوی دوربين احمدنقش اسطوره های شکست ناپذير کوهنوردی ايران را بازی کنند بعد هم به تو بگويند تو خودت را از گرده بالا بکش و هر چه طناب داشتی از قيف فرو بريز!! تا آنان اول نفراتی باشند که به هر قيمتی از پله افتخار با يومار!! بالا روند و
و اول شوند !! و بعد که در نگاهی ناباور ديديم که ساعت ده صبح ! برای بيواک در تاقچه اول آماده شدند فرياد همه از ما نيمه راه گرده آلمانها "عزيز" از کمپ علم چال ودر آمد که چرا حرکت نمی کنيد
تا .... ساعت نه صبح روز بعد که بيسيم شان بالاخره روشن شد و قهرمان شکست خورده جانش در آمد که :
آآ صاديق ! منن النن سويوخده !! که
" سيدی نيا" ديگر طاقت نياورد و فحشی به زير دندان شکاند!
باز گشتيم!!
همه دو باره کمپ علم چال و نگاه نگران علی محمد فرضی پير کوهستان که چه صادقانه باور کرده بود و نگران بود !
و بعد از افتضاح بازگشت شکوهمندانه
تيم حمله !! از کارگاه اول مسير لهستانی ها ناگاه گريه ی شکست تيم به تيغ معجزه گر مونتاژ به گريه در فراغ و مرگ محمد بدل شد! ( راستی چه بی حيا جماعتيم ما !!) تا
باز دروغ های بزرگ را به راست ترين!
روش ها از جعبه ليچار ( تلویزيون ) از راه گوش و چشم به خورد جماعت تماشاگر دهند (لعنت به قِيچی خيانتکار و زبونت "احمد" مردک کاسب!! ) آری اين روزها خو گرفته ام که فقط تماشاکنم.
با دهان باز و چشماني خسته و بي باور
......... آنقدر که باورم شود که تو مرده ای!
و با حسرتی رفتنت را تماشاگر باشم.
با حسرتی و نگاهی خالی از تماشا حتی!!*

* از يادداشت های آن ايام
و به بهانه ی تلخ
سال کوچ سرد محمد داودی

عباث جعفری

@khabarkooh
@koohiran